Het zotte vleesch

Geraedts stond met z’n kop koffie bij 't raam, op zn lange, grijze haren droeg hij n pet, scheef natuurlijk. Z’n buik stak n beetje vooruit en hij had n mooie martiale witte snor.

„Morge,” zeien ze en aten verder en moeder vroeg:

„Luste auch n tas, Peter?”

„Nee danke, hub net gedronke” en hij zette zich op n stoel naast de deur.

Zwijgzaam dronken ze hun pikzwarte koffie, de vader staande, z’n gezicht zorgelijk rimpelend. Moeder warmde haar grove werkhanden aan het fornuis, dat wit glom in de donkere kamer.

Miel en Hari keken stug naar den porceleinen koffiepot, terwijl ze hun brood naar binnen schrokten, 't Mooie stille meisje had reeds gegeten.

„Afin,” zei Hari opstaande, „ich gaon s kieke of dr nieks te doon is aan de Maas” en hij rekte zich terwijl n lach z'n roode, zooeven stugge gezicht vermooide. „Alla tot sjtraks.”

,,’t Is n elenj tègesweurdig mit die wirkeloosheid euveral,” klaagde moeder.

De vader kwam langzaam naar Miel en zei: „jong, doe mos bie dienen aaie baas ns gaon kieke of dr gein werk is.”

„Is Miel auch al zonger werk?”

„Hai is weg bie de schmeeèd,” vertelde moeder, „dè hat twee pruusse gekrege, die hoofde minder loon ....”

„Maar ich hub neet gewild”, zei de oude Geraedts met zekeren trots, „ dat de jong veur ’n hongerloon wirkte .... Dèt hubbe v’r goddank neet van doon .... Mer al te lang mot ’t toch auch neet doere ....”

Miel keek weifelend naar ’t fornuis.

„Ich zal s gaon kieke,” zei hij.

De oude Geraedts stond peinzend bij ’t crucifix in den hoek.

„Gank s kieke,” zei hij nog s.

Miel nam z’n pet van den muur.

„Nou atjuus.”

„Wach, ich gaon mit,” zei Peter en samen gingen de beide jonge mannen naar beneden waar de baas tusschen de oude meubelen en