Het zotte vleesch

uitvoer brengen kon, wanneer hij den uitslag van zn examen wist. Waarschijnlijk hadden de gecomitteerden tot eiken prijs het odium partijdig te zijn, willen ontgaan: hij slaagde, de jongeman zou immers toch maar den geestelijken staat bekleeden. Zijn ouders waren voor een moment gelukkig.

s Middags fietste hij weer naar Joske.

Eenige dagen laten zei hij koel aan tafel: „Ik heb mijn besluit genomen, ik ga naar Utrecht medicijnen studeeren.” Zn vader wierp het servet neer, bulderde. Moeder gilde daar tegen in dat haar jongen groot gelijk had. Eerst leek moeder n zwak bondgenoot, maar ’t denkbeeld dat haar zoon later trouwen zou en kinderen krijgen, had zulk n gunstige uitwerking dat ze zienderoogen opknapte, op vrij steekhoudende wijze Frans’ standpunt verdedigde, scherpe aanvallen deed op haar hardnekkigen man, die haar ongelukkig had gemaakt, zei ze kalm. De inspecteur kwam in de verdediging, maar hij moest er veel alcohol voor laten aanrukken. Op n avond keerde hij verhit en danig sentimenteel thuis, hij schreeuwde met z’n gezicht vlak bij Frans die zijn drankadem hinderlijk rook: „Maar denk dan toch aan je vader, aan wie je alles te danken hebt, die je laat studeeren. Je moét m n heerzoon worden, ik heb ’t plechtig beloofd!”; het was onzegbaar theatraal, zijn vader was juist een held uit de troep van Piet Vink, die hij op de kermis had gezien, zeker niet overtuigender. Wat was dat schrikkelijke wat zijn vader gedaan had en waarvoor hij het zoenoffer wezen moest? Maar ten slotte interesseerde hem dat minder, evenmin als het dokterworden, alleen José was van belang!

Elke dag fietste hij dronken van begeerte naar Joske en keerde s avonds stiller terug.

Moeder en hij wonnen het pleit, vader was er zeer van onder den indruk, maar herstelde zich langzaam weer. Hij werd weer bazig en hoonend, om jong te blijven liet hij zijn verkleurende snor afscheren.