Het zotte vleesch

later priester worden, denk s aan; onze heerzoon!”

Toen hij dit woord voor ’t eerst had geuit, had ze hem verbaasd en ontsteld aangekeken: „Hoe zoo? dat kunnen we later toch nog wel zien, waarom juist geestelijke, waarom niets anders aanzienlijks?”

„Zwijg,” zei hij, „ik weet wat ik doe.” En haar gezicht ziende, zei hij nog: „Vraag me niets meer.” Discussie gesloten. Zoo ging dat.

Op het Bisschoppelijk College wisten ze het. Hij werd met 'n beetje eerbied behandeld, kreeg nooit straf om de dubbele reden, zijn vader was inspecteur en hij zou geestelijke worden. Toen hij in de vierde zat, fluisterde men, dat hij zoo weinig met de wereld op had, dat hij vast besloten was in n Trappistenklooster te gaan. Gesprekken van klasgenooten verstomden als hij naderde, dat was een schaduw, die zijn toekomstige staat vooruit wierp. Soms was 't wel streelend te droomen van den grooten dag dat hij zijn eerste plechtige mis zou opdragen, de heele straat zou dan versierd zijn met guirlandes, overal hing de vlag uit. Maar doorgaans kwam 't hem geschikter voor n gewone jongen te zijn. Hij was ietwat nerveus door de eigenaardige stemming thuis, moeder had 't tegenwoordig met de zenuwen te kwaad, zij die vroeger altijd ja en amen had gezegd, liet nu haar stem verwijtend en schreiend gaan, soms uren lang, ze gilde wel midden in de nacht, haar haren zaten altijd verward en ze holde met open jak door ’t huis tot groote wanhoop van den inspecteur, die opmerkte dat ze wel n wijf van de Tempeliersstraat leek. Blijf daar maar rustig bij. Er deden zich ook scènes voor. Eens was Frans er in den vroegen ochtend getuige van dat mama vader beschuldigde den jongen op te offeren aan zijn eigen ambitie. Frans moest n stoel in de hemel afbidden voor z n vader, omdat die anders in de hel kwam vanwege de gemeene streken die hij had uitgevoerd. Geprikkeld stampte de inspecteur op de grond en riep beurtelings: „Zwijg, denk aan de buren” en „^;t Is voor z’n eigen bestwil”. Midden in de kerkgeschiedenis begon Frans te huilen. De leeraar die n zacht man was, nam hem mee in de gang en vroeg hem waarom. Er was geen reden, snikte Frans en bleef