Het zotte vleesch

van de wijding die hij had, toen hij voor ’t eerst in de kerk kwam, alleen vroolijker. Alle heeren waren kolossaal dik en opgewonden, ze barstten voortdurend in lachen uit en de meneer die hem binnen had laten roepen, gaf hem n glaasje bier met suiker, hoe vader zich ook verzette. Het was heerlijk. Spoedig was vader hem vergeten en wat Frans nu zag, verbaasde hem onzegbaar. Papa was hier heel anders dan thuis, hij schreeuwde en lachte net als de anderen, zijn gelaat vertoonde dezelfde prettige geestdrift en Frans was er stil van, gaf hakkelend antwoord toen iemand hem vroeg hoe hem beviel op het gym. Hij zat toen in de tweede klas. Toen eindelijk allen heengingen, stapte hij naast vader en was toch n beetje fier op dien voornamen man die een hand los hield in de zak, waaraan de rotting bengelde, die stuursch keek naar wie voor hem de hoed afrukte en die zich zelfs niet de moeite getroostte n gebaar te maken.

Het was al weer heel laat voor 't middageten, vader kwam nooit op tijd hoewel hij beweerde n man van de klok te zijn en van ieder stiptheid eischte. Zoo was er wel s iets niet in orde, iets te hard, verkookt of aangebrand en dan viel vader uit. „Zeker weer te veel met de meid gekletst.” Eens toen hij nog rooder dan gewoonlijk en ietwat boos uit de sociëteit was gekomen op n Vrijdagavond, toen de gestoofde karper niet en forme was, zei hij: „Je bent en blijft n boeretrien.”

Moeder kleurde en zei niets, ze was een boerevrouw, maar vader, ondanks zn hoogmoedige verachting, bleek eens n boerenschoolmeestertje te zijn geweest, die zich met behulp van zijn ellebogen had opgewerkt tot inspecteur van 't lager onderwijs. Maar van boeren moest hij niets hebben. Toen Frans eens over Prof. Monten sprak, zei hij: „Ach wat, n gewone boerehark, die wat harder heeft geblokt als ik, ik zou met zoon perfester niet willen ruilen.” Vaders conversatie was eer norsch dan aanmoedigend. Zoo was het niet te verwonderen dat moeder graag met de buurvrouwen sprak, die tegen haar opzagen omdat ze de eenige gehuwde was en de echtgenoote van zoon schoon en vooraanstaand heer. Maar gelukkig was ze allerminst, ze kreeg altijd standjes. Ze moest meer op Frans letten, hem niet zoo op straat laten zwalken: „Hij moet