Het zotte vleesch

zou niet te beschaamd zijn geweest, dan zou zijn antwoord wezen: van mama en meneer Bahlman. Maar waarom? dat is moeilijk aan te geven. Was misschien Balhmans kamer gezellig met zijn schemerdonker dat je zelfs belette de schilderijen te bekijken? Zoo oud was hij, zoo oud. Hij liep heelemaal voorover en zijn gezicht was vol fijne kreukeltjes, maar Frans wilde later ook zoo voorover gaan loopen. Hij was liever de zoon van Bahlman geweest dan van papa. Maar Balhmans zoon had hij nooit gezien. De oude meneer had hem er zoo langzamerhand veel van verteld: die was dokter geweest, een geweldig knappe man natuurlijk, maar zelf ziek geworden, en voorts gestorven. En dit zeggend, huilde de oude vader. Wat hield meneer Bahlman van zijn zoon. Frans kon zich niet best voorstellen dat zijn vader om hem huilen zou. „Maar ik wor’ ook dokter,” zei hij n keer en de oude Bahlman glimlachte zoet en streelde hem ’t hoofd. Hij vertelde van de reizen van zijn zoon; die was nu letterlijk overal geweest om negers en chineezen beter te maken. Geloof maar vast: zooals meneer Bahlman vertelde, kon ’t geen onderwijzer ter wereld. Soms zei Bahlman dingen en die begrijpt men pas later. Toen de goede man dood was. Ze wandelden bij mooi weer samen, hoewel vader er bezwaar tegen had, maar die was er niet altijd om toezicht te houden. Voetje voor voetje ging het langs de Maas, de Rattetoren en meneer zei zacht steunend: „De boomen ... de duiven ... het gras ..., kijk de wind over het water, mooi allemaal,” en toen vond Frans er weinig aan, maar later werd hij bewogen omdat de oude man hem het Limburgsche landschap had laten zien dat golfde op en neer met zijn zonglanzende groen, maar ook met zijn regengrijs en eindelooze fijne boomenreeksen.

En ook dit herinnerde hij zich van den ouden man: „Als je maar van de mooie dingen houdt...” De zoon, de dokter, had wel geen dikke boeken geschreven als Prof. Monten, maar wel stukjes in dunne engelsche tijdschriften. Die dunne blaadjes waren echter even bizonder als de dikke boeken bij Monten en geheimzinniger dan de ingebonden katholieke illustratie thuis.

Maar zeer geheimzinnig was het doen en laten van Melle Stéfanie Banquart. Zij was de jongste vrouw van de heele straat en