Het zotte vleesch

Sef lei in de Maas, men kon hem niet meer zien en men hoorde niets meer.

Fien was in onmacht gevallen.

Water was te koud, geen van de bezopen menschen had de moed n poging tot redding te doen.

Nu was Peter door 't verschrikkelijke wat gebeurd was, klaar nuchter geworden en had n glaasje jenever gehaald om Fien bij te brengen.

Toen bracht hij de wankelende vrouw naar haar huis op 't oude Begijnhof. Daar was 't als uitgestorven.

Peter stak ’t armelijke gaslicht aan, bleef op n stoel nog wat zitten.

Langzaam en snikkend maakte Fien haar blouse los. Hij drukte even n medelijdende kus op haar lippen, die in smart omlaag hingen.

Toen keek ze hem aan met haar groote oogen zooals Lizzy hem ook had aangekeken, dien nacht voor ze wegging.

Ze snikte nu niet meer.

Hij zat nu tegenover haar, heelemaal weg door ’t smartelijke: Sef verzopen.

Hij wilde opstaan, ze had haar blouse losgemaakt en heur haar, dat nu blond en wild langs haar volle, bloote schouders hing. Hij wilde opstaan, maar ze hield hem tegen.

„Ga niet weg ...., ik ben zoo alleen ...”

Smeekend keken haar groote, blauwe oogen naar den jongen man tegenover haar.

Dat oogenblik werd hem alles helder, 't zotte verlangen van ook deze vrouw ...., alles, heel de wereld ...., n oogenblik slechts ...., zooals men dat heeft, als men duizelt of valt....

Toen borg hij z n blonde j ongenshoofd aan haar bloote borst en hare blanke, zware armen sloten hem vast.

„Lieverd,” fluisterde ze teeder, „lieverd!”