Het zotte vleesch

„Ja,” zei Peter verstrooid, dan levendig: „ze kijkt deze kant uit!”

Ze wandelden op, keken nog s om.

Ze kijkt nog, verdomme, ellendig zoon leven.

„Wie heeft Van Alfen daar bij zich?” vroeg René opeens.

„As ik me niet vergis, - kijk die rare korte haartjes onder die hoed ...., dat is die, waar jij mee was eergisteravend ...”

René haalde de schouders op. „Bon (^a!”

In de Beurs dronken ze op voorbeeld van Fien vele oude klaartjes. n Beetje beschonken, pakten ze elkaar bij den arm en gevieren hosten ze naar T plein.

„Van je héla, hola!” en ze zongen, dat ze vandaag geen bananen hadden.

In de Zwarte Ruiter dronken ze als beesten. Peter werd heel raar in z’n hoofd van al die bitters en hield zich vast aan den rand van de tafel.

Sefs oogen waren bloedbeloopen en hij bromde iets van Theelen en vanavond oppassen.

Fien dronk ook veel, veel te veel, nou half om half.

Plots kwam de oude Theelen in de deur, rood opgezwollen gezicht van den drank.

Sef draaide zich om, hij werd wit van nijd, greep in z'n broekzak en trok ’t mes.

„Sef,” gilde Fien heel hoog.

Hij vloog door de verschrikte massa heen op Theelen af, die n oogenblik ontzet draalde. Dan ging hij naar buiten, Sef hem na. Fien was ook opgevlogen om hem tegen te houden. Binnen luisterden de menschen verschrikt naar de rauwe vloeken, dan n plons, n vreeselijke gil....

Allemaal stonden ze op en holden naar buiten.

Sef lei in de Maas.