Het zotte vleesch

Dan ging hij loom naar de Stationsbar, waar hij René hoopte te vinden.

De picolo rende wild en zenuwachtig tegen hem aan. Vermoeid ging Peter door de warme, berookte ruimte langs al die hokjes. Tusschen ’t buffet en 't strijkje zag hij René met Annie. Kijk, dat had hij niet verwacht en opgewekt gaf hij haar de hand. Loom stond ze op, ze was ook vermoeid van den drukken dag. Peter nam bij hun plaats. Hij zag, dat de muzikanten iets gebruikten, wat hij nog nooit gedronken had. Hij riep de kellner.

„Wat drinken die heeren?”

„Ah, de muziek!” De lummel begreep 't verkeerd en verzocht de muzikanten 't uit te drinken.

„Verrek,” zei Peter, „hoeveel is dat?”

„Twee veertig, meneer!”

„Breng mij dan maar n kleintje licht,” en dan tot Annie, „goed geamuseerd?”

,,’t Gaat nogal,” zei ze langzaam en dan wat geestdriftiger, „ik ga weg uit Limburg, naar Amsterdam .... Jullie gaan ook, hé ...”

„Ja, dat treft!”

„Wat n flater met die musici.”

De drie heeren riepen: „Santé.”

Peter zei: „Prosit!” en verzocht hun wat van Wagner te spelen. Waar voor je geld!

’t Waren Franschen.

„Ah, de Wagnéér.”

„UEntrée au Wartbourg?”

„Je ne comprends pas.”

„Vous ne kent dat pas?”

Peter kwam heelemaal in de war door 't lawaai van al die menschen; hij kende geen Fransch meer! Ten slotte kwamen ze overeen de Fantaisie uit de Tannhauser te spelen.

Tegenover hun zaten twee Belgische cocotte s van over de grens, met aangezwarte oogleden aan n American drink. Een van hen stak warempel n sigaar op en fixeerde Peter door den blauwen walm