Het zotte vleesch

René had n klein meisje met n heel licht-blond polka-kopje op z n schoot genomen, dat maar aldoor whiskey-soda hebben moest.

„Ja,” leeraarde hij bezopen en koortsig lachend ....„dao moogste zo veul neet van drinke .... Sjleg veur de gezondjheid ...”

Sef lei met z’n hoofd tegen de groote, zware vrouw, Zwarte Bet, die hij eens uit verliefdheid dood had willen schieten. Ze was nu zoo mooi niet meer en had zwarte kringen onder de oogen. Ze dronken oude klare en Bet vertelde, dat ze n kafé was begonnen in n dorp en dat ze met de kar naar de stad was gekomen. Dadelijk ging ze weer. Ging Sef mee?

„Om de verdommenis,” zei Sef, „Maar is t r auch plaats veur de angere mit heur meide.”

„Natuurlijk,” bromde Bet s bezopen stem.

„Dan maar je.” )

Sef haalde de kar en 't jonge slaperige paard uit de „gads” en spande ’t beest in.

„Gaot gr mit,” schreeuwde hij in ’t kafé. Traag en loom stond Bet op, René en Peter met hun meisjes waren ingelicht en sprongen na eenig aarzelen op de kar.

Ernstig en bedaard nam Sef de teugels, en ging naast Bet zitten, n Oogenblik later liet hij 't paard maar rennen, dat vroolijk en wakker was door de frissche lentenacht.

René en Peter zaten te vrijen met hun meisjes.

„n Karretje op den zandweg reed.”

Trui Geraedts kuste Peter lang, zoo lang, dat hij zich lachend uit z n studie herinnerde:

„Dat cussen en dat helsen was so lanc,

Datmen mochte in de selve wile Hebben gegaen ene grote mile.”

’t Paard liep heel hard met de drie vrijende paartjes weg onder de heldere maan.

Ze hadden hun maskers afgenomen en zwegen tot ze onder aan den berg aan Bet s huis waren. Daar was danspubliek, maar de zorg

Vort