Het zotte vleesch

't Deed hem even, maar wel heel erg pijn, dat dit juist Joden moesten zijn, die spullemenschen.

Maar dan hosten ze maar weer verder naar de kade, waar ze ook weer n oogenblikje stil stonden om de geïllumineerde brug te zien, die statig over de eventjes phosphoriseerende Maas was uitgespannen. Aan weerskanten van de rivier waren de helverlichte danshuizen, kroegen en krotjes, waar de lol was en onophoudelijk klonk: van je héla, hola, houd er de moed maar in.

In de Zwarte Ruiter vonden ze alle drie n meisje om de avond mee te passeeren.

Peter had zich, de pet over de van den drank schitterende oogen, bij n klein, zwart meisje gezet met n groen, half-masker voor ’t bleeke gezichtje. Was erg banaal gekostumeerd: herderinnetje, maar de wilde Peter sloeg zn arm om haar smalle schoudertjes en wilde haar kussen.

„Eers laote zeen wemse bus,” zei ’t meisje met verdraaide stem en n moeë lach op ’t witte gezichtje.

„Doe kins mich toch neet,” zei Peter masker oplichtend.    147

„Meneer Peter,” zei Trui Geraedts verrast, op haar beurt 't masker wegnemend.

„Trui,” zei hij verraster nog en vol schroom voor ’t teere, kleine buurmeisje liet hij haar arm los. Maar ze sloeg hem weer om zn middel.

„Peter,” zei ze, „ich bun blie das doe hie bus. Wie geit ’t allewieles mit Lena.”

„Mit Lena,” herhaalde hij, „Ich weit ’t neet, ’t het mich neet meer gesjreve.”

Nadenkend keek ze hem onder zijn masker aan. Vader had wat tegen Peter.

Hij drukte 't tengere meisjeslichaam tegen zich aan.

„Doe vins good, as ich nog get bie dich blief?”

Ze zei niets, keek in zn verhitte oogen. Toen lachte ze even.

„Waat hubste sjoon kuulkes in de wange este lachs!”

En vluchtig kuste hij haar.