Het zotte vleesch

marsch ) werd gemaakt. De café s zaten overvol, hier speelde n strijkje, daar n mondharmonika, maar overal was muziek.

Tegen n uur of negen waren Peter en René Sef gaan halen bij Fien. Daar waren ze in de keuken gegaan, want in de gelagkamer was 't stampvol van allerlei ongure menschen. Fien stond wezenloos en met vermoeide, groote oogen tegen den muur. Toen Peter haar gevraagd had, waarom Lena niet gekomen was met de Karnaval, had ze hem geen antwoord gegeven en was ze maar wezenloos blijven staan, de handen gevouwen op den rug.

In de keuken hadden ze hun zwarte maskers voorgedaan en de geruite petten scheef op den kop gezet: Apachen. In de gelagkamer jankte 't vreeselijke draaiorgeltje.

Buiten was 't frisch, Maartsch lenteweer. Dat voelden de drie mannen zoo in hun bloed, toen ze gearmd en vroolijk door n enkele oude klare de stad in hosten tusschen al die anderen in, met hun kolbertkostuumpje tusschen de schreeuwende domino's en pierrots. En als er zich n meid vertoonde met n beetje mooie beentjes, ft gezicht gemaskerd), dan liet Sef de twee los, sprong dartel op 't kind toe en kuste haar. Van Tante Griet, n berucht groot café, waar ze Sef allang onder z’n zwarte masker herkend hadden, dansten ze naar de danstent. Daar in de stoffige, vuile, zweet-zure ruimte, greep Sef zich n groote, zware blonde vrouw en zwaaide met haar rond. Zn oogen glommen koortsig, soms tilde hij haar met al haar gewicht omhoog, ving haar op, contrasteerend met de andere paren. Dat was eerst dansen.

Dan liet hij de meid alleen en ze verlieten de danstent weer.

Voor n worstel-theater bleven ze even staan kijken naar 't protserig vertoon van den dikken directeur met z’n koperige horlogeketting, naast twee bonken vleesch. Verderop stond n heel mooi meisje van n jaar of zestien met witte kousen en laag uitgesneden kleedje. Dat meisje, kenbaar n Jodinnetje, was ongemeen mooi, ondanks 't blanketsel. Verrekt jammer toch, dacht Peter, om 't navrante, dat landmeisje, wat zou die wel dadelijk voor dat bezopen publiek moeten doen.

Karnavalsgebruik: iemand onaangename waarheden zeggen