Het zotte vleesch

„Misschien komt Annie,” zei Peter opeens.

„Ik hoop 't niet,” zei René hartstochtelijk, „ik vind 't verschrikkelijk, as je haar moet zien danse met allemaal die schooiers en kantoorklerkjes. Ik zou haar dolgraag zien, maar dat, dat is misselijk gewoon”

„Ga met ons mee vanavond,” ried Peter, „we maskeren ons”

„Das leuk, Venetië .... Ik ga mee hoor .... Ik heb de laatste dage vreeselijk de pest in .... Niet kunnen werke .... niks .... niks .... Dan denk je zoo opeens, verdomd .... Je kent 't niet meer, je neemt de penseel en je legt ze weer weg, hei jij dat ook wel s?’

Peter knikte.

„Dikwijls genoeg. Na de magere jaren kome de vette. Maar daarom niet getreurd. Zn vader was n stoere Fries. Dada en 't knarsen van de tanden.”

De eerste karnavalsnacht was geweldig. In de smalle hoofdstraten der stad bewoog sedert 't vallen van den avond n dichte, bontgekostumeerde dubbele rij menschen. De eene stroom ging van de Tempeliersstraat naar de Kerk, de andere van de Kerk naar de achterbuurt, waar 't karnavalsleven koortsiger dan elders was. Soms reed n enkele koets of auto met deftige gemaskerden dwars door de dan vloekende passanten heen naar de sociëteitsbals en maakte even n leege plek, die onmiddellijk weer samensmolt met de feestvierders. Die brulden en bulkten hun onwelvoegelijke liedjes, onwelvoegelijker en harder naarmate 't donkerder werd. Om elf uur was van 't bedaarde, geordende loopen niets meer over, telkens hosten heele benden van verkleede bewoners uit de Tempeliersstraat, kerels en wijven in vettige roode en zwarte domino's bulkend en gebarend over de Steenstraat de markt op, waar 't beroerde gejengel van de draaimolens zich mengde met de sonoorder galmen van de groote stoom-caroussel. Uit de wafelkramen en patates-frites-salons steeg n warme, benauwende etenslucht, in 't gedrang was de zure geur van transpireerende menschenlijven en de stank van bier en jenever. Slechts weinigen dorsten zich ongemaskerd te vertoonen, uit vrees, dat hun de