Het zotte vleesch

we over de Maas gingen naar Jules en Annie, hoe daar die witte rozen bloeiden, die je nergens anders vindt. Enfin kirre, kirre doen de vogeltjes”

Peter glimlachte. Ja, die Annie.

„Zou je niet s naar hun toe gaan.”

René zweeg.

„Nog maar n tijdje wachten ...”

„Als de zomer komt is ’t hier ook mooi.”

„Over n dikke maand is X Karnaval.”

„Ik geef X je cadeau,” zei Peter nijdig.

„Och, men moet zich maar probeeren te amuseeren.”

„En hij vertelde nog wat van de artiesten, die hij ontmoet had in n kleine cafétje op X Rembrandtplein en toen van Evers, die zoo vreeselijk bloedde.

De morgen van Karnavals-Zondag kwam René met n nieuwe grap over Toon. Dien hadden ze wijs gemaakt, dat vrouw Evers Tl goed oogje op hem had gehad, al voor dat ze weduwe was. En ze hadden hem dien morgen den snor en X sikje met schoensmeer zwart gemaakt en n hooge zije opgezet in de Zwarte Ruiter. Ze hadden hem wat Maartsche viooltjes in de hand gegeven met n papiertje eraan: Voor de Wed. Barbera Evers van haar geliefde Antoine.

Zoo was hij bij Evers gekomen, maar de vrouw was niet thuis, die was aan X pimpelen bij Sanders. Hij had op de deur geklopt en geroepen:

„Berb .... Berb,” maar ze was natuurlijk niet gekomen. Toen lei hij de viooltjes plechtig in X raamkozijn en ging naar X dichtstbijzijnde café.

,,'t Is toch n arme kerel,” zei Peter, „maar hij merkt X misschien niet, dat ze m zoo voor den gek houen ....”

„Wat ga je vanavond doen?”

„Ik heb met Sef afgesproken wat te gaan zwabbere ....”