Het zotte vleesch

Gelukkig, dat van Lizzy nog geen gelukwensch gekomen was, ze kon nog altijd komen, maar naar 't station ging hij niet meer in die regen. Dat vertikte hij.

Hij nam ’t kleine, roode poesje van Geraedts op z’n schoot bij de kachel en begon wat te lezen in n boekje van Heine. Ze kon nog altijd komen. Om elf uur kwam de laatste trein.

't Was elf uur. Poesje had hij even bij de kachel te slapen gelegd en hij ging beneden aan de deur staan. Hij wachtte n kwartier, terwijl de koude regen onverpoosd op de glimmende straat kletterde. Ze kwam niet meer. Toen ging hij loom en zwaar in ’t hoofd naar boven, nam slapende poesje op den schoot en stak n sigaar op.

De asch viel op 't kachelkleedje. Hij las nu niet meer in Heine, streelde 't poesje, dat weer wakker geworden was en behagelijk spinnend op z’n schoot lei, over ’t zachte warme vel.

Nooit had hij zich zoo gevoeld .... Lizzy was niet gekomen .... Jaar was voorbij bijna .... Wat had hij dit jaar gedaan? In egoïsme zich rondgekronkeld, 't een en ander geschreven, waar niemand iets aan had ...., alles voor zichzelf.... Dan Lizzy, die had gelijk dat ze niet kwam, dat ze zich niet liet ringelooren door hem .... Nooit voelde hij zich zoo nutteloos, als dezen laatsten December.....

Zwaar en met nadruk sloeg de klok twaalf uur. Zwak klonken de schoten bij 't stadhuis. Uit ’t café tegenover galmden luide gelukwenschen. Dan was alles stil en hij dronk 't glaasje uit.

Toen s morgens ’t vale winterlicht binnenkwam sliep hij in z’n stoel en met 't roode poesje op den schoot. De kachel was uitgegaan. Op ’t kleedje was wat asch gemorst.

De post had n ordinaire ansichtkaart gebracht van Lizzy, wat bonte en vreemde slingerletters: Veel heil en zegen in ’t Nieuwe jaar. Dan was er nog n plezierige, geïllustreerde brief van René.