Het zotte vleesch

was van de mooi gekleurde artikelen van den heer Weigroen. Ze bleven nog lang bij René zn werk. Keldenaers, verwonderd en al z’n gedachten uitroepend, Peter meer teruggetrokken in af en toe niet begrijpen.

Dien middag bracht Keldenaers bij Peter door. Hij vertelde hem van z’n roman, las er wat uit voor. En Keldenaers prees en keurde af, zei wat hij goed vond en mooi.

Peter vond ’t plezierig Keldenaers heldere stem te hooren vertellen van z’n leven daar in de Peel, waar hij onderwijzer was. Daar ging hij met de klompen naar school en hielp vaak den boer bij wien hij in de kost was.

Er was geen likeur meer in huis, maar Peter had wat bier gehaald bij Sanders. Zoo waren ze heel den middag samen onder 't smoken van n pijp geurige, friesche tabak en ze vertelden elkaar van alles. Keldenaers las hem n vers voor, ’t eenige, wat hij gemaakt had, sinds Augustus.

Plezierig toch, dat Keldenaers was gekomen en in z’n behoefte om s alles te vertellen, sprak hij hem over Lizzy, maar Keldenaers antwoordde niet.

Buiten regende ’t.

„Als hij nog maar wat hier blijft,” dacht Peter, „dat hij me niet zoo maar poetsch alleen laat zitten,” en hij begon over de expositie.

Maar Keldenaers keek op z’n horloge. Verdomme was dat al zoo laat en hij stond op, deed z’n zware overjas aan, stootte n glas van de tafel, kapot.

„Geluk,” voorspelde Peter lakoniek, maar z’n wenkbrauwen rimpelden.

Keldenaers ging naar beneden, Peter achter hem. Plezierige Kerstmis. Ook zoo. Dan handengeven en Keldenaers beende weg in den regen met stevige stappen van buitenman.

Op de trap vond Peter de post van dien middag, n brief van Lizzy en hij holde naar boven met hijgend hart. Zou ze komen? Z’n bevende vingers scheurden 't couvert.