Het zotte vleesch

Peter had niet, zooals Keldenaers, ’t vermogen alles in de pikturale kunst in z’n diepste essentie te vatten, maar dit trof hem zeer, dit bijzondere portret. René had Lizzy beter begrepen, dan hij ooit zou kunnen begrijpen, zie dit waren Lizzy s goudovertogen, blauwe oogen ..., dit was de zinnelijke mond, die hij wel kussen wilde dit was de weeke lijn van haar gezichtnee, dit was geen bloote beeltenis, dit was Lizzys innerlijk. Er was iets navrants in de neergetrokken lippen, iets heftigs, gepassioneerds in de als ’t ware sidderende neusvleugels, zie dit was Lizzy in den nacht voor ze vertrok.

„Dè s n antiek sjtuk,” hoorden ze achter zich, „dit hèt Veraert gemaakt nao ’t portret van Tjoek-tjoek-amen. ’t Was de Haagsche scholier, n persoon van zeer onmiddelbare grootte en van ouderen datum. Op z n hoofd droeg hij n blauw-zwarten pruik, op z’n rug n bochel, om z’n hals n flapdas, meneer Weigroen.

„Heb je 't geleze ....?” vroeg Keldenaers geheimzinnig, „die man heeft eergister n huwelijk gepleegd met n levende vrouw.”

Plots sloeg iemand Peter op den schouder, 't Was n gekkelijk, oud heertje, dat z’n tijd verdreef met zich als kunstkenner uit te geven. Hij had n hoogen rug en n groot hoofd. Onder z’n krachtigen adelaarsneus was 'n groote, grijze snor. Zn haren waren lang en grijs.

„Meneerrr Wiranowitsj! Wat tunkt uch van de expozitie. Ich bun kurieus. Geer zeet veur mich de personifikasie van den ultra-modernismus!”

Wat liepen hier n vreeselijke karikaturen van menschen rond, dachten Keldenaers en Peter, toen ze gekkelijke heertje geantwoord hadden. Wat hier hing van René was eenvoudig fabelachtig. Er was n landschap, n dorpsstraat met n roode maan er boven en n boer, die naar huis toe ging: in n wei naast den weg was n koetje en dit alles van n roerende eenvoud. Keldenaers bleef lang voor dit landschap toeven, dat zoon geweldige tegenhanger