Het zotte vleesch

’t is haos neet om te gluive .... Ich hub dertig jaor gestudeerd .... en ich studeer nog elke daag. Mèr dés anger werk. Waat zol noe zonne kwaojong,” zei hij giftig om gelach van z’n toehoorders.

„Kom, pofferdomme, die aaj trut,” zei Keldenaers en hij ging met Peter verder, tot ze bij ’t eerste stuk van René kwamen, ’t onvoltooide portret van Annie met de groote donkere oogen, den raadselachtigen mond, de bruine haarwelvingen bij ’t oor, waar alleen 't bovenste tipje van bloot kwam en de ronde lijn van de kin. „Och nè,” zei Keldenaers ontroerd, „de zus van Thiesse.”

En na n oogenblik weifelend voor ’t doek, waar de roode bloedkleur domineerde, te hebben gestaan, zei hij zacht:

„Toch is et et nog neet heelemaol... toch nog neet heelemaol.” „Det wil ich gluive,” zei Lullensz, die naast hun was komen staan en wiens bloote schedel genoegelijk blonk in ’t roode licht van 't schilderij.

„Det is wie ze zegge, 't expressionisme .... 't allernuutste, neet 't impres .... éxpressionisme. Wie minder ’t liekent.... wie sjoonder.” „Ooze dank,” zei Keldenaers, deftig buigend, „maar mit dien dertig jaor studie kriegste zoo get neet vèrdig.”

„Hola, jong. Kiek michs aan .... Zuus te neet wem ich bun ...., kiek mich s good aan .... Ich zal det waal weite, ich dè schiljere kan volges de methode van,” en hij telde op z’n vingers uit:

„Ten eerste Manet, ten tweede Rembrandt, ten derde Monet, ten vierde Greuze, ten vijfde Cé, Cé, Cé, juus Cézanne en Vintele .... wie hit dè miens, Vintelesent.... kiek mich s aan, meister Keldenaers, geer dè zoo geleerd en sjlum zeet.... zeet geer neet, dat ik Rembrandt bun?”

En meteen stevende hij weg, de beide anderen in hevige ontzetting over die halfgare frazes achterlatend.

Ze gingen naar 't andere portret, 't portret van Lizzy met n fond van ’t witte Begijnhof tegen donker-blauwe lucht.

„Nè maar,” steunde Keldenaers, ontzet, „nè maar .... wazes .... mariendeies .... wie krieg tr ’t vèrdig!”....