Het zotte vleesch

,,’t Lijkt heel goed ....,” zei Van Alfen langzaam, „alleen de kin .... die ...”

„Neem u plaats meneer Van Alfen,” begon Peter. Anton ging zitten.

„Wat heeft u n mooie poes,” zei hij goedkeurend naar ’t kleine katje kijkend.

..Die is niet van mij. Das van de menschen van beneje.”

„Ik wou s met u spreke o ver juffrouw Thijssen,” zei hij bedaard.

Peter schrok. Daar had je ’t weer. Die kwam om raad vragen, nota bene hem, die zelf radeloos was. Zoo kwamen ze allemaal, allemaal hem overladen met hun zorgen en zorgjes, van de oude vrouw Geraedts tot Van Alfen toe.

„Waarom mij?” vroeg Peter driftig.

De heer Van Alfen zat niet goed en vouwde z n lange beenen over elkaar.

„Omdat ik gehoord heb .... dat u Annies vertrouweling bent.”

Nee maar, die was goed, Annies vertrouweling! Peter zei niets, keek stug in de slecht brandende kachel. Dat was me wat, wat die hem nou weer ging vertellen - die menschen ook allemaal met hun geleuter; had hij verdomme zelf niet genoeg aan den kop.

Kalm en waardig vertelde Anton, wat hij op 't hart had, hoe hij gewerkt had en gewerkt om In positie te krijgen, hoe hij kellner geweest was op de booten, hoe hij eindelijk in de leerhandel was gekomen. Dan, dat hij met hypotheken n eigen zaak wou beginnen, tenslotte dat hij meende in Annie z’n ideaal te hebben gevonden om te trouwen.

„Wat,” riep Peter ruw, verontwaardigd uit, „dacht u dat Annie lust had om met n leerhandelaar te trouwen?” Maar dan schaamde hij zich om z’n grofheid en zei bedaard:

„Ik, meneer Van Alfen, ik geloof 't niet. In zooverre ik Annie ken, moet ik zegge, dat ’t moeilijk is haar te voldoen. Zal u haar de noodige luxe .... comfort kunne verschaffe ....?”

De heer Van Alfen had eerst verrast bij Peters uitval naar de poes