Het zotte vleesch

Annie. Ze verlieten station.

,,’t Is nog te vroeg voor de tram,” zei Peter, „laten we hier nog wat wachten.”

Ze gingen n lunchroom binnen. Konditorei stond er boven met letters van voor den oorlog.

„Hoe maakt Lizzy ’t?” vroeg Annie geïnteresseerd.

Peter vertelde, n beetje klankloos en moroze van de teleurstelling over haar brieven, die luchtig waren en lichtzinnig.

En hij zei van zn argwaan dat Lizzy vreesde niet bij hem te kunnen blijven, omdat ze niet bij elkaar pasten. Maar hij had hoop dat ze nou met Kerstmis zou komen en dan zouen ze s verstandig spreken samen.

Annie zweeg, toen ze zn doffe stem hoorde.

Maar dan voelde ze zich plots gedrongen Peter alles s uit te leggen van zichzelf en haar verachting van zichzelf, haar nutteloosheid. En ook vertelde ze, hoe ze al heel jong van huis was gegaan, naar kasteel van n bevriend edelman, die haar opvoedde als zn eigen kind. Hij had twee jongens en n meisje. Al gauw was ze ’t standsverschil gaan voelen, maar haar warme vriendschap voor Leo, de jongste, had haar tegengehouden iets dols te doen.

Toen Leo echter met vacantie ging, hield ze 't er niet meer uit en ging naar haar vader en haar moeder, die haar met open armen ontvingen. Niet dat Gwendolen en Theo haar ook maar even uit de hoogte behandeld hadden, maar instinctief had ze de meerdere eerbied van 't personeel voor de andere kinderen aangevoeld. Want Annie was van eenvoudige landbouwers.

Later was ze weer teruggegaan naar 't kasteel en had met Leo gewandeld door de bosschen en over de Duitsche hei. In haar hart van jong meisje was de warme vriendschap hartstochtelijke liefde voor den ietwat melancholieken jonker geworden.

Naderhand was Leo gestorven. Ja, es gibt momente. Daarna was Annie s moeder doodgegaan en haar vader. Annie geloofde niet, dat ze na Leo iemand had liefgehad. Nee, daarna had ze niemand meer liefgehad.