Het zotte vleesch

„Ja, maar,” zei René, „nou dooit ’t.... ze gaat weer naar huis .... je begrijpt.... kirre, kirre doen de vogeltjes.”

Wat zou Peter ’t nou eenzaam krijgen, als ze allemaal weg waren.

Met hun drieën gingen ze naar ’t station: Annie, Peter en René.

In de wachtkamer dronken Annie en René n wijngroc, Peter bestelde n glaasje Pilsner. 't Licht was al aan, gaf n gezellig uiterlijk aan ’t zaaltje met z n kaalhoofdige of gepommadeerde handelsreizigers.

Peter nam n slok uit glas en stootte in zn nervoziteit om. Gelukkig niets gebroken. Wel Annie n golf over haar wit-tricot kleed. Hij excuseerde zich. O, 't was niets, moste mer niks om géve este mer lol hubs. Peter bestelde n nieuw glas. Annie vertelde verder tegen René van haar kostschoolleven. Hoe ze een keer lust had gehad om iets heel dols te doen. Toen 't heele konvent al sliep, had ze met n paar meisjes n tent gemaakt van lakens op de corridor. Met touwen hadden ze ze vast gemaakt aan de deurknoppen en de waterleiding. Hun gezichten verfden ze rood, in hun haren hadden ze veeren gedaan: roodhuiden. In plaats van de vredespijp rookten ze Engelsche sigaretten. En toen ze goed aan 't lol maken waren, kwam natuurlijk de Mère en wip! allemaal uit de tent ’t dortoir op. Alleen Annie kon niet weg, zat vast aan de waterleiding. Ze rukte en rukte met haar japon en n dikke straal water spoot op haar vluchtende rug, op de Révérende Mère en op de witte lakens.

Straf, natuurlijk.

„Waat ich sjpuchte *) hub oet gehaold!” en ze lachte.

Peter had verstrooid geluisterd. Hij was onplezierig gestemd.

Toen kwam de trein en ze liepen hard naar 't perron. René zat weldra te midden van sigarenrookende handelsreizigers.

„Amuzeer je, René.”

„Merci, ook zoo!”

De trein ging.

Die was blij, dat ie ging, die René, die verveelde zich hier, zei streken