Het zotte vleesch

Sedert dien Maandagmorgen had ’t aan een stuk gevroren. Peter was die dagen weinig buiten geweest, de studie vlotte niet. Van tijd tot tijd werkte hij aan de roman, die aanvankelijk over Sef en Fien handelde, maar n stuk lyriek was geworden van Lizzy en hem.

Maar soms kon hij n heele week niets doen, dan lag hij op de divan, droefgeestig door z’n alleen-zijn (René was al dien tijd op ijs).

Dan lag hij heel den dag met de pijp in den mond, starend naar den helderen vrieshemel, waarvan hij n stukje slechts zien kon. Spleen.

Lizzy had hem direct na haar vertrek ’n ansichtkaart gestuurd: groeten uit Maastricht. Daarna waren nog meer brieven gekomen, vreemde, ontnuchterende briefjes, die heel anders klonken dan wat ze zoo tegen hem gezegd had en hoezeer hij eerst ook verlangd had naar brieven van haar, deze stupide, ziellooze verhaaltjes van haar leven in Maastricht hinderden hem. Niet dat z’n gevoelens voor haar weggingen, god nee: s nachts lag hij vaak te kreunen van verlangen naar haar en de melancholieke winterdag was vol plannen om naar haar toe te gaan, maar hij huiverde bij de herinnering van n droom, waarin hij haar gezien had: met n heel hoog kapsel, n sigaret tusschen valsche, liederlijke lippen naast n geillachenden soldaat. Dit beeld was hem n obsessie geworden, hij durfde niet te gaan, naar die ellendige fabrieksstad, ook al was zij daar.

In ’t restaurant had hij weer z’n oude abonnement. Bij Geraedts kwam hij niet meer; de oude nam hem kwalijk, dat hij n Jood was. Hoe hij daarachter gekomen was, was voor Peter n raadsel. Maar daar kwam nog bij ’t gevalletje met Lizzy en dat kon Geraedts met z’n fatsoensbesef niet billijken. Die Joden, die maakten de bordeelen met hun ontuchtige leven, ze hadden den Heiland dood-gekruisigd en den wereldoorlog veroorzaakt. In Rusland hadden ze de ellende gebracht en de ziektes, ’t waren schurken allemaal, gevloekten van God. Zoo redeneerde Geraedts, nu Sef weer vrij was en weer arbeidde in de mijn en hij daarover dus niet meer te prakkizeeren had.