Het zotte vleesch

anders en bedacht dat hij niet zoon misselijke egoist moest zijn en Lizzy moest laten doen wat ze verkoos. Misschien was haar 't leven bij hem gaan vervelen, wie weet? Ze liepen gearmd, door haar mantel voelde hij weeke, warme vleesch van haar arm.

Bij ’t loket liet ze hem los.

„Twee loge, asjeblief.”

„Alles, behalve 2e rang, meneer, uitverkocht.”

Besluiteloos keerde hij zich naar Lizzy.

„Neem maar tweede______Daar winne we bij,” zei ze leuk.

Hij nam de kaartjes.

De bioscoop-directeur, die n kennis van Peter was, hield hem tegen.

„Aste neet janks, kin se dich aan loket nao den aafloup hongerd gulje komme haole,” en z’n vette tronie van-schaapjes-op-’t-droge-hebben glimlachte ernstig. Plots boog hij met z’n zware bovenlijf voorover en joeg n jongetje met n marmotje van den drempel met klappen in z n vette handen en: „Tjieuw!” vlak aan ^;t oortje van ’t slachtoffertje.

„U zijt verkeerd,”zei de zaalknecht heel beslist.

„Pardon, we hebben tweede rang,” zei Peter.

„Ah, wilt u me volgen,” en de zaalknecht poogde ironisch te lachen, zooals hij dat van den baas geleerd had.

„Hier, meneer, juffrouw,” en hij zette hun scheef voor 't doek.

„Das om n Elta-nek te krijgen,” zei Peter en ze schoven op, om niet al te komiek te zitten.

„Zitste auch in den Ingelebak,” riep Miel Geraedts heel hard naar Peter.

„Wieste zuus.”

Tot vijf voor negen had René staan wachten voor ’t huis van Annies tante. De Maas had naast hem leelijk gedaan, er woei n sterke wind en hij had 't erg koud, maar hij had ook geduld. Aan den anderen kant van de Maas waren de helverlichte café s en danshuizen met rinkelende katte-muziek. Zou ze niet komen, dacht