Het zotte vleesch

Annie had veel geflirt ; af en toe had ze gemeend, dat ze wezenlijk op iemand verliefd was, maar dan zag ze, dat ze zich vergist had en ze gaf hem zn congé. Tenslotte bevredigde haar dat niet en ze wou zich sterk en standvastig en ernstig maken, ze wou haar grillige wezen dwingen anders te zijn maar dan spotte ze met zich zelf. Ze scheen sommigen mensehen toe wat blasé te zijn, maar dit was ze niet, soms deed ze geraffineerd en slim, maar toch had ze dit met René gemeen: ze was n kind.

„Geen oog blijft droog,” stond overal op de groote aanplakbiljetten, toen Annie dien middag van de tram kwam.

„Geen oog blijft droog, lief en leed uit de stadswereld, ’t puikje der films, geen overbluffende decors, bals en paleizen, de eenvoud, geacht publiek, ’t Is de eenvoud, die ’t kenmerk is van ware. Wie brengt offers met n glimlach en zonder eenige zelfzucht? Moeder. Wie doet dit en wie doet dat? Moeder!”

„Daar moet ik niet heen,” dacht Annie, „dan ga ik nog liever naar huis.” Viel haar tegen dat vanavond zoon rariteit werd gerold.

Was vijf uur in den middag toen Annie nog altijd mistroostig naar haar tante ging in de voorstad. Bij de brug stond René die haar verwacht had.

„Annie,” riep hij verrast ondanks zn verwachting.

„Kom vanavond om half negen bij 't huis van mijn tante,” zei ze koel, „dan kun je me naar de tram brengen.”

Na ’t eten was Lizzy dien Zondagavond stil en zwijgend weg gegaan naar Fien: ze zou gauw weer terug zijn.

Peter wachtte ongeduldig en nerveus. Er dreigde iets, hij durfde vanavond niet met Lizzy hier te blijven. Ze wilden naar de Cinema;

was wel n raar stuk, maar hij wou weg. Er was iets. Hij voelde in de slappe moeheid van zn. oogleden, in 't sidderen van zn handen.

Wat bleef Lizzy lang. Nerveus en met bevende vingers rolde hij zich n sigaret, ging aan ^;t venster staan.