Het zotte vleesch

toren van de kerk moest afbreken. Niemand had dat gedurfd, behalve Toon, die voor niets bang was, maar slechts den duivel vreesde.

„Kiek s Toon,” zei de man zonder neus, n vuil papier uit den zak trekkend, „kiek s Toon,” en hij sloeg met 't papier op de bier-bevlekte tafel en op plechtigen toon ging hij verder: „Dao steit op .... des e kontrak .... mit den duvel.....wo hè op hèt gesjreve ....”

Sidderend zat Toon in den hoek, z’n sikje veerde ....

„Det is .... det is ...” stotterde hij en n aanloop nemend: „det is klasge!”

„Wo hè op hèt gesjreve .... dat hè nao mich zal loestere .... en Toon .... al waat ich zèk ...”

„Det is .... det is ...” hijgde Toon, opspringend, „det is neet waor!” en bevend keek hij naar den man zonder neus.

„En as ich noe zek .... ote petote, Satan ...., maak det Toon ...”

Met n vreeselijken gil was Toon naar buiten geloopen.

De mannen in den hoek stieten vet lachend aan, alleen de Rooie keek norsch en zon.

René werd dien nacht om n uur of twee ongeveer wakker door ’t gestommel van Evers op de trap en gegil van de oude Berb, die 't geld uit den kolenbak miste.

„Waat is det noe?” gromde Evers en vloekend liet hij zich bedaard van de trappen rollen.

De vrouw zei van gestolen dit en dat en Evers liet allerlei godlasterlijkheden hooren van godverdomme en sakrenondedju en: de deur waar toch gesjlaote, en hij weende dronkemanstranen: „wie sjlech de welt is op vandaag, die rotzek.”

„Afin,” zei hij goedmoedig z’n vrouw in den hals zoenend,

„geldj zat gelukkig,” en de verbaasde René hoorde hem opnieuw de krakende trap opstommelen, lallend van: „Houder de moed maar in.” Zn jas, z’n broek en z’n schoenen deed hij uit, de rest hield hij aan en onder de dekens zong ie nog: „En van je héla, hola, houder de moed maar in.” Hij was zoon kwaje kerel niet.

Beneden stond Berb in haar purperen opperkleed en ze bedacht,