Het zotte vleesch

verhaal lei men hem ’t zwijgen op, want de ceremoniemeester zou lezen, wie de prijzen hadden gekregen, ’t Zwijntje kregen die en die, Lizzy en Miel kregen de schemerlamp.

„Vérdómme jao .... Danst toch mer jofel, die kip.”

Met stralende gezichten gingen Lizzy en Miel de schemerlamp halen. Vorstelijk reikte Miel ze haar over. Ze wou hem net in bewaring geven aan den zaalknecht, toen plechtig en statig vier lijkbidders met ’t inmiddels geslachte zwijn op n baar kwamen aandragen. Achter de zwarte heeren ging n violist van ^;t longzieke strijkje. Reutelend verkrachtte hij de Funèbre van Chopin. Zijn gezicht was meer lijkbidder dan de vier lijkbidders samen.

Lizzy hield zich lachend vast aan ’t buffet, toen een der half beschonken lijkdragers over n kurk viel die daar lag. De andere dragers hielden zich niet in evenwicht en baar en al donderde tegen de vlakte, 't bloederige zwijn viel op den witten dansvloer en kleurde hem rood. De zaal gierde. De violist echter bleef flegmatisch doorfiedelen, ’t Publiek bulkte: zoo gaat Jantje naar den bliksem toe, en: n kindertrom deed rombedebombom, bombom!

Stom zat Peter te kijken naar die groteske uitvaart met zn onzedelijk uiteinde. Wat menschen toch, dat die dat aardig vinden en Lizzy, Lizzy stond te schateren! Zooals Peter, dacht ook René over de zaak, maar ze zeien niets en René dacht weer aan allerlei zwarigheden.

„Wille we maar opstappe,” vroeg René nog half in nadenken.

„Woue jullie nou al gaan?” schrok Lizzy en dan pruilerig: „hè, nee .... ’t is nou juist zoo leuk.”

„Luister s kindje,” zei Peter, „as jij nog wat hier wil blijve .... gerust hoor .... maar wij móete gaan. ’k Heb hoofdpijn as de pest, en morgen moet ik heel veel doen.”

„Je vindt ’t goed dat ik hier blijf? .... Ik ga dan bij Trui zitten en Miel.”

„Gerus hoor,” zei hij, haar zachte hand drukkend, „je komt morgen, waar?”

Ze gingen.

„Die hoorden hier niet, dacht Lizzy en nu besefte ze 't eerst ten