Het zotte vleesch

Met harde stappen ging de Rooie van Evers door den gang naar de woonkamer, waar n stevige, withouten tafel stond. In n hoek was n lompe, wit houten kast. Boven de deur hing n kruis. De muren waren gewit, n Kachel en n boordevol-gevulde kolenbak, dat was de heele stoffeering van de kale, heldere kamer. Veel te stelen was er dus niet, geld allerminst, want de oude bracht alles dadelijk naar de bank.

In n dronken zuipwedstrijd met haar zoon, had vrouw Evers hem ’t geheim verraden; terwijl ze op den kolenbak wees: „as ich sterf, menke, hub ich onger die köle nog get veur dich.” Teeder had ze ’t gezegd en ’t was den Rooie bijgebleven. Die kolenbak werd elk oogenblik bijgevuld, zoodat men den bodem nooit te zien kreeg.

De Rooie pakte de kolenschop en gooide de kolen zoo maar op den helderen vloer. De maan scheen naar binnen, maar 't was toch te duister om de briefjes te tellen, die hij in 't vochtige gruis vond. Onverschillig stak hij ze bij zich, ’t zou wel genoeg zijn. De kolen liet hij liggen. Hij wilde op ’t bal zijn, vanavond, niet om te hossen, hij „kotste” op dat dansen, maar om te drinken, ten koste van alles, ten koste van vrouw en kinderen, ten koste van z’n vader, die z’n vader niet was, ten koste van z’n moeder. Hij verliet met harde en forsche stappen ’t huis.

Onder den grooten noteboom, die spookachtig zijn naakte takken tegen den straklcen, sterreloozen vollemaanshemel breidde, stonden de karren en daarbij stond Toon, de halve-gare leidekker, die over z’n roes mediteerde. Toen die den Rooie zag, vloog hij met n gruwelijk harden schreeuw weg, hard weg op z’n stijve beenen.

De muziek zweeg net, toen Toon als ’n duivel met z’n gekkelijk sikje en z’n hangknevels cle Emma-zaal binnenvloog.

„Te, te, te,” stotterde hij tegen Berb Evers, „te Tufel waar bie ug, te Tufel.”

Verschrikt keek Evers op:

„Wate?”

Onder groote hilariteit vertelde Toon, dat de booze uit Evers huis was komen wandelen, recht op hem aan, maar midden onder z’n