Het zotte vleesch

terugkwamen met roode gezichten, had hij zich zelf teruggevonden en hij acteerde niet meer.

Lizzy was dien avond in n soepel zwart kleed, dat van Fien was geweest, maar dat die niet meer dragen kon, omdat ’t te smal was.

Haar witte armen waren bloot tot over den teere ellebogen, de hals was smaakvol en breed uitgesneden. De groote oogen stonden blij, maar haar handen sidderden van de opwinding van den dans.

René had n halve flesch kummel besteld, maar Lizzy dronk te veel. Peter zei, dat ze dit toch niet moest doen. Ze keek hem even bitter aan, de smalle, bijgetinte lippen naar omlaag. Ze zei niets.

Maar die blik deed Peter pijn.

De o-beenige dansmeester kwam en vertelde met geaffecteerde stem, dat ’t bestuur der Nikodemusput eenige prijzen had uitgeloofd voor 't best dansende paar. Eerste prijs: n varken, tweede prijs: n schemerlamp, derde prijs: n pendule met twee beeldjes.

Ja, zoo deeën ze ’t hier in Limburg, eerste prijs: n varken, 't kostbaarste goed van den fatsoenlijken boer.

In de zaal was ’t nu erg vroolijk geworden. Telkens sprongen    109

kurken en rolden flesschen over den vloer. De zaalknecht liep in z’n hemdsmouwen met den „litschpoeier” door de zaal.

Lizzy keek s rond of niemand haar kwam halen, want Peter en René durfden 't niet aan met haar.

Miel Geraedts kwam heel netjes buigend in z’n confectie-pakje en fascistenhemd, met roze sokjes in keurige lakschoentjes, vragen of hij Lizzy mocht opgeven, zoo heel eenvoudig. Dolgraag, Peter vond ’t toch goed, hè, vroeg ze onderworpen. Peter werd er kregel van, dat onderdanige, pofferdomme, natuurlijk moest ze dansen. En Miel, die zich en Lizzy reeds bij den befrakten ceremoniemeester had opgegeven, kwam haar halen.

Terwijl de ouwe lui naar 't bal waren, had de zoon Evers n bezoek gebracht aan z’n geboortehuis. De oude Evers had de rare gewoonte de huisdeur nooit af te sluiten, hij vertrouwde iedereen, zelfs z’n vrouw, die gewoonlijk echter s nachts de deur dichtsloot, als r man tenminste al binnen was.