Het zotte vleesch

had, dat ze een van de verfoeilijkste typen van de stad, n gruwelijke meisjesjager had gekust, n verloopen student, wan-product van n steeds bezopen medikus en n hysterische moeder. Uitgeput lei hij dan de penseel neer en vluchtte weg, 't huis uit, de straat op, terwijl ’t in zn hoofd nog arbeidde.

Dit burgerlijke bal van de Nikodemusput was hem n welkome afleiding en s avonds ging hij met Peter en Lizzy naar de Emmazaal, die aan de Maas lei, naast de Zwarte Ruiter. Langs de rivier lei n lange rij bier- en danshuizen, waaruit orgelmuziek klonk. Van die allemaal was de Emmazaal, die de put gehuurd had, de grootste. Niet alleen de putbewoners (waar schatrijken en doodarmen bij waren) kwamen, maar heel ’t stadje, want tegen entrée mocht je introduceeren.

’t Ging er nog al lollig toe. Menschen van allerlei slag zaten er te drinken en te doen, want 't bal was nog niet begonnen. Aan de muren hingen plaatjes: American Drinks - Gulpener bier - God ziet mij - Sherry - Pale Old - Roederer, die alle n heel leuke indruk maakten.

„Piëtro, Salve, Salve!” deftigde van Burg, n kennis van Peter, die juist met Lizzy en René binnentrad. v. Burg had n fabelachtig aantal leege bierflesschen voor zich.

„We zulle maar eve bij van Burg gaan zitte,” zei Peter en ze zetten zich er neer, bij z n zuipkameraden, die allen in n even lustige stemming waren.

Van Burg was n zeer pessimistisch heer. Hij was litt. class. stud., maar had de studie, wegens n ongeneeselijke ziekte, links laten liggen.

„Van vammorge nieks meer gevrète,“ gromde hij, over z’n lorgnetje naar Peter kijkend. Z’n bijziende, donker-fluweelen sybarietenoogen glansden vermoeid. Hij had n te kleine zwarte hoed op z’n hoofd en n astrakan pels aan, wat hem n weinig klownesk maakte. Hij had n ingevallen gezicht, waarlangs lange, donkere haren vielen. Z’n jukbeenderen staken vooruit, z’n neus was leelijk als die van Beethoven, z’n mond was krachtig-zinnelijk