Het zotte vleesch

dat idee.

„Dat gaat toch niet” zei Peter ongeloovig.

„Wél!” zei ze, „we zette de stoele op zij.”

„Late we op de gang gaan,” zei de geniale René, maar Peter zei direct dat ’t daar te duister was. Dan in de kamer hier naast, die was heel groot.

„Maar we hebbe toch geen muziek,” weifelde Peter.

„Niet noodig,” zei Lizzy, en ze stond op, „ik zal wel n beetje zinge ....”

Met hun drieën trokken ze naar de kamer, waar ’t wel wat koud was, en duister, maar ze namen de petroleumlamp mee.

„Niet te hard stampen,” waarschuwde René, „hier benede wone die van Geraedts.”

Zacht neuriede Lizzy allerlei liedjes, terwijl ze om beurten de beide vrienden mee voerde in haar walsen en trotts, ’t slot was n vroolijke jazz, toen plots de oude Geraedts dreigend aan de deur kwam of ze soms wouen ophouden voor van avond.

„Morgen gaan we verder,” zei Lizzy lakoniek.    105

René verheugde zich op ’t bal. Om twee uur s middags hadden ze nog wat gestudeerd met Lizzy in de onbewoonde kamer en hij zoowel als Peter hadden nu heel wat dansen beet. René hield absoluut niet van die dingen, maar hij wilde afleiding zoeken. Annies portret zat hem dwars. Voortdurend was hij in tweestrijd; hij kon haar grillige innerlijk niet vatten. Nu was ze hem n nietsontziende flirtgirl, n perverze genietster van 't leven, zooals  uitvalt, maar dat was maar heel even en hij zag dat hij ’t mis had. Dit hoogbegaafde wezen was wel degelijk iets anders, hij zag zich liggen in haar week-wellustige omhelzing. Die beelden wisselden in zn koortsige fantasie als in n film en afgemat worstelde hij nog tegen haar portret. Hoog en ongenaakbaar stond ze voor hem en hij schilderde haar, zich klein voelend en verdeemoedigd onder haar grootsche, verpletterende heiligheid. Maar dan zag hij, dat 't leugen was en dat ze geen hooge en heilige vrouw was, hij herinnerde zich en ’t hart kromp ineen, hij herinnerde zich, hoe men hem verteld