Het zotte vleesch

„Ik zal s gaan kijke of de nieuwe kole d r al zijn,“ zei Peter en hij ging naar beneden.

„Ik kom straks bij jullie ete,” zei René, „we moete biefstuk hebbe, en aarpele, en ... en van alles ...”

„We hebben al gegete,” zei ze schuchter.

„Dondert niet. Kirre, kirre doen de vogeltjes. Hier,“ zei hij, haar vriendelijk op den mooien schouder kloppend en n bankje van tien op tafel leggend, „voor jullie.”

Lizzy keek hem aan. Dat was voor hun. Ze hadden 't net zoo beroerd. Wat zou Peter blij z n. En vervoerd kuste ze René op z’n nu van blijdschap koortsige wangen, god uit de machine!

Peter kwam binnen en gaf René 'n beetje ontroerd de hand.

Als-ie ’t niet van zelf gegeven had, had ik 't toch moeten vragen.

Om zes uur begonnen ze eten, de twee jonge mannen met Lizzy in hun midden. Voor n goeie vier gulden had ze n kostelijk souper samen gevioold in korten tijd en Peter had eierommelet gebakken, die hij zelf echter niet lustte.

„Hiernaast zijn ze gaan verhuize,” zei Lizzy opeens.

„PofFerdomme!” riep René, die opeens n idee kreeg en hij sprong op van tafel, ging tastend door de gang naar de nu onbewoonde groote kamer; n oogenblik later kwam hij terug.

„Ik wil niet langer bij Evers blijven,” zei hij. „Die kamer is heel groot, daar kunne d r best twee van gemaakt worre. Vin jullie 't goed, als ik in deze kamer kom schildere?”

„Zeker, zeker,” zei Peter opgetogen, „van mijn slaapkamer maken we dan de eet- en zitkamer en ik kan hier toch werke, as we later trouwen,” en hij keek Lizzy aan, die stil en moe naar haar bord keek.

„Ga jullie morgenavond mee naar de Emmazaal,” stelde René voor, „d’r is bal van de put.”

Lizzy keek snel naar Peter. „Ken je dansen?” vroeg ze.

„Nee,” zei Peter, „maar we kunnen d r toch heen gaan.”

„Ik ken ook niet danse,” zei René, „maar ik wil dr toch heen ... variatie, hè.”

„Wil ik jullie nog gauw dansen leeren,” vroeg Lizzy, vroolijk door