Het wankel hart

ZIJ LEVEN VOORT

Te velen zijn gestorven deze jaren

dan dat wij ooit den morgen nog zien klaren

in zulk een pure, nameloze staat,

alsof het uiterste geheim van leven

zich langzaam uit de kim had opgeheven

en trilde op ons zwijgende gelaat.

Eenzelvig waren wij, in onze daden herkenden wij het licht niet der genade, ons koninkrijk lag verder dan de tijd.

De aarde, waarmee wij ons lot verbonden, zou ons het diepe raadsel niet verkonden van menselijke uitverkorenheid.

Ons wezen hunkerde naar de gebieden van stilte, die geen klanken ooit verrieden, en steeds ontzwierf het aan den engen dag. En als wij mensen in de oogen schouwden, wisten wij niet, dat daar een verte blauwde zo peilloos als geen woord beschrijven mag.

3?