Het wankel hart

Dit is een volk, dit zijn de opgestanen uit eenzaamheid en dood, dit is een drom die door woestijnen zich een weg moest banen en voer de grenzen van den hemel om, daar in hun tred de stilstand ging ontwaken die in het onbewegelijke rust, maar schrijden blijft om helderziend te maken hen wier verlangen voortjaagt naar een kust.

Het hoofd gebogen naar de stramme kruisen der molenwieken staar ik in den grond der dingen; het onwerkelijke suizen dat ik altijd als werkelijk verstond, wordt tot de stem van allen die hier leven onder een absoluut geworden licht, en langzaam gaat de wereld mij begeven, en overstelpt doe ik mijn ogen dicht.

Dit is mijn land, dit is het eeuwig klinken dat met mijn dagen heenreist naar de nacht, waarachter meer dan morgen op zal blinken; dit is de zekerheid die, onverwacht en onverloren, zich moest openbaren nu de vertwijfeling is leeegeschreid en enkel nog de dood ordit ervaren aan het vermurwde hart kon zijn bereid.