Storm uit het Oosten

geen ogen zelfs meer had om toe te doen.    !

Te zelden loopt het mensenlichaam vol

van een geluk dat louter ruimte is,

een golf van vrijheid die omhoog blijft staan

binnen de horizonnen van het hart;

te zelden kent het de bewogenheid

van de gesternten, ademhalend vuur

dat gouden stuifmeel uitzaait in de nacht;

zo diepe holen graaft de levensangst

dat haar geen huivering bereiken kan

van het extatisch waaien dat èn ziel

èn lichaam van het universum is.

Maar soms woelt zich uit de granieten grond

der j aren plotseling een woede los

die als de lege weergalm is van wat

zich scheppend in de ruimte openbaart,

een kracht die niet vereeuwigt maar verslindt,

een donkere bezetenheid die in

haar eigen hitte rondsnelt, wielend vuur

dat het beginsel der creatie zelf,

de waaierende stijging van geluk,

poogt weg te zuigen naar de ondergrond.

Dan werpt het leven alle schaamte af en stelt zich naakt en roekeloos te weer, gelijk het eens zijn eerste ademteug bevochten heeft op een chaotisch kwaad.

De chaos: woestenij en ledigheid, verloochening van ’s werelds heilprinciep, ontkenning van het eeuwig vruchtbegin in ’s mensen sterfelijke staat -

34