Storm uit het Oosten

Jood moest om Jood het felle worgkoord slaan dat daarna schier vanzelf werd toegehaald; de reeds versplinterde eenheid moest haar radeloze wildernis maskeren achter de schijngestalte van een raad.

Zo schiep zich het verbijsterde instinct uit wanhoop, zelfbedrog en eigenbaat een lege woekering, een hol gezwel dat uit een stervende het leven zoog, opdat er in de storm van willekeur een vleug van rede overeind bleef staan, een kleine, bleke vlam waaraan het oog zich vast kon grijpen in de barre nacht, een dwaallicht voor het sidderende hart dat nog om leven kreet in de seconde waarin het werd bedolven door het puin van de omvergestoten duisternis.

Nauw stond dat spotbeeld op zijn lemen voet, of als een tijger dook de dolle haat tot in de ingewanden van zijn prooi.

Een jungle werd de Amsterdamse straat waar, doodsangst hijgend in de keel, het wild tegen de muren werd bijeengejaagd.

Daar stonden zij, vernederd in hun jeugd die weg moest krimpen onder een geweld dat witte vonken uit de keien sloeg en hen ontzielde tot een mechaniek dat lid voor lid bewegen moest aleer het in de wagen tuimelde die straks werd leeggekanteld in een martelput.

Hun lichaam snikte er zijn warmte weg tot het, verschrompeld tot een handvol as,

33