Een Mens van Nergens

De betovering, of wat het was geweest, had haar kracht verloren. Zo eenvoudig, zo dreigend konden de dingen zijn.

En daar was de noordenwind weer, met zijn geslepen messen en zijn heksengetier. Hoewel de straatverlichting verder normaal werkte, vreesde hij voor een nieuwe hindernis waarvoor nog geen naam bestond.

Om zijn half tegen een lichte duinhelling gebouwde onderkomen te bereiken, moest men een paar treden afdalen. Het was een vreemde behuizing. Oorlogsar-chitectuur noemde Alfred het. Inderdaad hadden een stuk of wat betonnen bouwsels uit de oorlogstijd het hunne bijgedragen om van het geval een enigszins bruikbaar geheel te maken.

Het was nog niet laat. Doorgaans verliet Alfred het café Zeemanstroost tegen negen uur. Vandaag was hij wegens de storm vroeger vertrokken. Terwijl hij een voet buiten zijn woning zette, werd hij gegrepen door een windvlaag die hem blijkbaar op het laatste ogenblik nog de weg wilde versperren. Hij wankelde. De grond bewoog onder zijn voeten. Hij stortte in een gat en scheen eindeloos diep te vallen. De diepte bedroeg in werkelijkheid een halve meter. Na wat tasten en zoeken voelde hij zich weer op vertrouwd terrein. Hij bukte zich en deed een stap omlaag. Een moeilijk moment, want met het openen van de deur sloeg de binnenkomende een onaangename reuk tegemoet, een produkt van bederf en verwaarlozing. Maar zodra hij binnen was verdween iedere gedachte aan onsmakelijkheden. Stank of niet, hij was de enige die ermee te