Een Mens van Nergens

maken had, afgezien van een goedhartige oude vrouw die om de zoveel weken of maanden wat opruiming in de woning hield.

Alfreds woning, het oorlogsvoortbrengsel, had voor de bewoner niets afstotelijks, ook niets bijzonder aantrekkelijks. Het was zijn bezit. Het erfrecht had hem deze dienst bewezen. In de loop van de tijd was er wel eens een gemeente-ambtenaar of een andere overheids-figuur verschenen om de zaak te inspecteren. De man was, na een blik op de ordelijke chaos, hoofdschuddend doorgelopen.

Alfred stak de petroleumkachel aan, een model uit het jaar nul dat hem trouw diende. Het ding liet zich niet alleen voor verwarming, maar ook voor verlichting gebruiken. Telkens na een half uur moest de pit worden afgedraaid en het enige venster geopend. Bij gunstige wind was binnen twee minuten de bedorven lucht weggespoeld en kon Alfred gaan slapen.

Eten en drinken kon Alfred zonder bezwaar een dag overslaan. Hij had zich daarin als jong student getraind en het een heel eind gebracht. Maar zijn slaap kon hij niet missen. In de droom werden de poorten van zijn verbeelding wijd geopend. Het was niet altijd lieflijk wat hij in de droom beleefde, het kon zelfs gruwelijk zijn, maar het was een integrerend deel van zijn leven en als zodanig onmisbaar.

Op deze stormavond was er niets bijzonders te melden. Het half ondergrondse wooncomplex rustte in de schoot der aarde en niemand had er ook maar de minste belangstelling voor.