Het haarlint

'Dan zijn we het niet eens,' constateerde de smerende man, nuchter maar vredelievend.

Nu meneer Zilver toestemming had om erbij te zijn, wilde hij er vlakbij zijn. Hij posteerde zich naast Bos en keek onderzoekend naar mijn voeten en de doos met zalf. 'Zit er iets bijzonders in die zalf?'

'Voor mij niets bijzonders, voor u wel,' antwoordde neef Bos.

Meneer Zilver wilde dat bijzondere wel nader leren kennen, maar de uitvinder gaf geen details. Vermoedelijk bij wijze van schadeloosstelling bukte meneer Zilver zich naar de doos. Hij snoof krachtig en zei dat hij de lucht herkende. De uitvinder omwikkelde mijn voeten met lange repen verbandlinnen. Hij reageerde niet op meneer Zilvers opmerking, wat ik heel verstandig vond.

De zalf laag deed mij goed, ik had het gevoel dat mijn voeten in fluweel werden gehuld. Mijn vertrouwen werd groter dan ooit.

Bovendien parelden er zweetdruppels op het gelaat en zelfs op de schedel van de geneesmeester. Hij moest zich sterk hebben ingespannen terwijl ik hem mijn voeten toegestoken hield. Zijn toewijding verdiende een vriendelijker onthaal dan meneer Zilvers stekeligheden.

Onze huisgenoot had zich inmiddels al van de zaak gedistantieerd. Hij zat achter de krant en misschien zouden we straks zijn ijzeren gesnurk te horen krijgen.

Maar toen de uitvinder, met de belofte dat hij de volgende dag zou terugkomen, afscheid nam en de aanwezigen groette, liet meneer Zilver zijn krant zakken en beantwoordde de groet. Hij bleek volkomen wakker.

Mijn moeder liet mijn weldoener uit. Meneer Zilver staarde over zijn krant, alsof hij de bezoeker nog nakeek. Een lok van zijn sluike haren hing op zijn voorhoofd. Zijn lippen bewogen. Al kon ik niets horen, ik wist wat hij daar uitsprak: 'Nog even volhouden, dan gaan we wel kapot.' De woorden hadden geen invloed op mij, ik kende ze al zo lang. Ze hoorden bij ons leven.

Ongewoon was alleen meneer Zilvers vroege thuiskomst. Ik begon daar al iets geheimzinnigs achter te zoeken, toen mijn moeder vertelde dat zijn winkeljuffrouw ziek was geworden, de kachel uitgegaan en dat er geen hond meer in de

72