Het haarlint

De volgende dag begon niet slecht. Ik hoefde me niet met schoenen of klompen te kwellen, want ik bleef in bed, eerst in mijn eigen kamertje, later in de huiskamer, waar de divan tot een bed was omgetoverd.

Ik volgde de raad van mijn onderwijzer op, maar niet van harte, want ik had een onkinderlijke afkeer van schoolverzuim. Gekoesterd worden, het middelpunt van de belangstelling vormen, had echter ook zijn aangename zijden.

Een van de belangstellenden was onze werkster Anna, die de huiskamer al een grote beurt had gegeven, toen ik er die ochtend als patiënt mijn intrek nam. Van haar tien kinderen waren er drie gestorven en bij één dochtertje, een meisje van een jaar of acht, was een paar weken geleden tering geconstateerd. Deze lugubere omstandigheden konden Anna's geestkracht echter niet breken. Ik had haar een paar keer zien huilen, maar dat deed ze opgewekt. Zelfs als haar ogen betraand waren, ging de zon er niet volkomen in onder. Vandaag huilde ze niet. Ze deed het alleen als de dood in het spel was. Terwijl ze om half elf met mijn moeder een kopje koffie dronk, hield ze zich met mijn wintervoeten bezig. Ze veegde haar mond af met de rug van haar hand en zei: 'Die schuivertjes van jou, daar moet wat aan te doen zijn. Ik dacht van de week al, dat gaat mis.'

'Ik behandel ze met vaseline,' zei mijn moeder alsof ze zich in gebreke gesteld voelde.

'Daar is de heilige Lodewijk al mee behandeld,' zei Anna die een afvallige roomse was. 'Een neef van mij heeft een middel tegen wintervoeten uitgevonden. Hij geneest ze binnen een week en je loopt daarna als een kievit.'

We moesten lachen. Anna schoot weer eens uit haar slof. Maar gezien de pijnlijke situatie waarin mijn voeten verkeerden, kreeg de ernst weer de overhand. Anna moest vertellen wat dat voor een neef was en wat voor een middel. Hij heette Willem Bos, werkte in een zeepfabriek en woonde in een straatje vlak bij de rivier. Een handige jonge vent, altijd bezig met proeven nemen en zo. Dat wintervoetenmiddel was zijn jongste uitvinding. Dank zij de neef liep er al een hele klus mensen genezen rond. Anna had zelf twee genezingen gezien.

'Je kan nooit weten,' zei mijn moeder, nadat Anna de kamer verlaten had.

69