Het haarlint

moesten, hadden zich al in veiligheid gesteld. Het feit dat ik geen lotgenoten had, was weinig bemoedigend, maar daar stond tegenover dat ik me dood had geschaamd als ik aan de belangstellende blikken van andere kinderen blootgesteld was geweest.

Het liep al tegen tienen toen ik bij mijn school aanbelde. De conciërge schudde zijn hoofd. Ik tilde mijn voeten over de drempel. Hij hoorde het vreemde geluid en keek omlaag, verbaasd en misschien misprijzend. Dit was geen klompenschool. Ik wilde een excuus stamelen, maar mijn kaken leken nog niet ontdooid.

'Zet ze maar bij de kapstok,' zei hij.

Ik had zijn advies niet nodig, ik was voldoende op de hoogte van de zeden der klompendragers. Niet zonder moeite werkte ik me uit de houten omhulsels. Als twee stille getuigen van mijn lijden bleven ze achter. Het lijden zelf nam ik op kousevoeten mee de klas in.

Onze goede meester zei: 'Het lijkt me beter dat je eerst je voeten laat genezen voor je weer op school komt.'

Ik waardeerde zijn medeleven niet. Thuisblijven betekende onherroepelijk uit de wereld der schaatsenrijders te worden verbannen.

Die middag hadden we ijsvrij. Ik moest dus doorzetten.

☆

Thuisgebracht door mijn pleegbroertje en een klasgenoot, zonk ik languit op de divan. Na mijn kousen te hebben uitgetrokken, bedekte moeder mijn benen met een deken. Zo, in liggende houding, zou ik me enigszins behaaglijk hebben gevoeld als die schaatsen en het ijs er niet waren geweest. Dat ijs lag kwellend dichtbij, enige meters van onze voordeur, in de gracht. Het gekras van de ijzers drong tot in huis door en ik hoefde me maar een eindje op te richten om een glimp van het gewoel te zien.

Mijn schaatsen waren nog dichterbij. Ik had ze me laten brengen, ik nam ze in mijn handen, de blinkende, splinternieuwe schaatsen met het bruine leer en de oranje linten. Omdat ik ze niet kon blijven vasthouden, legde ik ze op een stoel naast de divan en zonk weer achterover. De andere kinderen waren al weg, het was stil in de kamer. Buiten

67