Het haarlint

Daarbij kreeg ik dikwijls het gevoel dat hij losjes, om niet te zeggen speels, een vlijmscherp mes hanteerde. Kon iemand zo hecht en betrouwbaar zijn als een kerktoren, zich zo wellustig in een stoel laten wegzakken en tegelijkertijd iets van de lichtheid van een equilibrist hebben? Meneer Zilver bewees dat het kon.

Een van de heuglijkste bewijzen daarvoor leverde hij op een winteravond aan tafel. Sinds een paar dagen vroor het hard, de eerste strenge vorstperiode die we beleefden. De grachten waren dichtgevroren en enkele schaatsenrijders waagden zich al op het ijs. Wij hadden geen schaatsen. De aanschaf daarvan, voor mijn zusje, mijn pleegbroertje en mijzelf, betekende een flinke uitgave voor ons gezin. Meneer Zilver zat op zijn bekende achteloze wijze te eten, toen hij opeens zei: 'Ze kunnen voor mijn rekening schaatsen gaan kopen.' Jubelend sprongen we op en gebaarden zo wild dat er serviesgoed dreigde te sneuvelen. Meneer Zilver weerde met een glimlachje onze dankbetuigingen af. 'We moeten iets doen,' zei hij. Dat was de aanhef van een van zijn vaste uitdrukkingen.

De volgende dag kregen we ieder een paar splinternieuwe doorlopers. Maar helaas, ik had wintervoeten die met het voortduren en toenemen van de vorst steeds meer pijn deden. Het was begonnen met tere, rode plekken op de tenen en de hielen. Het verergerde tot bulten en knobbels, niet alleen op de tenen en de hielen, maar ook op de wreef, bij de enkels en overal waar er maar plaats voor was. Mijn voeten werden er niet handelbaarder op. Toch zag ik iedere morgen nog kans ze in mijn schoenen te persen en er een dag lang op rond te strompelen.

De avond van de dag waarop ik schaatsenbezitter was geworden, deed ik zuchtend en steunend mijn schoenen uit. Ook het uittrekken van mijn kousen was een marteling, want de wol plakte aan mijn tenen en ik had al trekkend het gevoel dat ik een stuk van mijn tenen met de kous meetrok. De tenen vertoonden alle tien, de ene iets meer, de andere iets minder, kapotte, vochtige plekken. Mijn wintervoetenleed had een nieuw hoogtepunt bereikt en de schaatsvreugde die ik zo vlak bij zag, was een volslagen illusie geworden. Mijn moeder bekeek de kapotte plekken en haalde verbandgaas en vaseline. Met keurig gezalfde en verbonden tenen

65