Het haarlint

Boeken waren objecten waarmee ik me bezighield. Ik kreeg ze op mijn verjaardag en met Sinterklaas, leende ze uit de schoolbibliotheek en van vriendjes en keek er vol vurige hunkering naar door de etalageruiten van de twee dorps-boekwinkels. En ik las ze natuurlijk, voor zover ik ze in handen kon krijgen. Eten, drinken en lezen - zonder deze drie kon ik me mijn leven niet voorstellen.

Van de fantasie en de hartstocht die het begrip boeken bij mij opwekte, had mijn vader niet de minste last. Terwijl wij zaten te eten, vertelde hij mijn moeder op nuchtere, een beetje argwanende toon over de geldbron die Boukema ontdekt dacht te hebben.

Er was een boekdrukkerij op de fles gegaan en de inventaris werd geliquideerd. Daartoe behoorde een partij boeken, verscheidene duizenden, in uitstekende staat. De zaak moest binnen een week leeg zijn en daarin lag de kans om die partij voor een habbekrats over te nemen.

Ik brandde van verlangen om vragen te stellen. Wat voor boeken? Grote-mensenboeken? Jongensboeken? Boeken met harde kaft, waar ik dol op was, of slappe boeken die je, als ze nog nieuw waren, moest opensnijden?

Het bedachtzame, zorglijke gezicht van mijn vader moedigde deze vragen niet aan. Achter de serreramen verbleekte de dag. Onder het vale schijnsel van de lamp zocht mijn vader naar argumenten om zijn achterdocht te verzwakken. Zijn haar begon al dun te worden, de hoofdhuid scheen er hier en daar doorheen. Hij knikte en keek peinzend naar zijn zojuist leeggegeten bord. Zijn kalend hoofd deed mij denken aan de jas en de hoed van Boukema. Het dorp was kaal, de mensen en de kleren waren kaal en er moest telkens weer over geld gepraat worden.

In dit geval was er sprake van een financieel aandeel in een onderneming die geen risico bood. Het was al lang geleden dat mijn vader ergens geld in had kunnen steken. Dat hij daar nu weer toe in staat was, dankte hij niet aan zijn geslaagde zaken, maar aan het overlijden van een tante die hem iets had nagelaten. Geen vermogen, zelfs nauwelijks een spaarduitje, misschien maar een paar honderd gulden, juist genoeg om met Boukema in zee te gaan.

Die erfenis was overigens nog niet binnengekomen. Oom Louis, die tante Lena's nalatenschap beheerde, was een zeer

53