Het haarlint

Boeken

Onze serre lag op het westen. De wind stroomde binnen door de kieren van de schuifdeuren, zodat de tulen gordijnen wapperden en het leek alsof de tegelvloer met een ij skoud mes werd aangeveegd. In het najaar raakte de serre onbewoonbaar. In de loop van de winter vormde zich aan weerszijden van de kieren een smal heuvelrug]e van zand.

Dat ijzige mes leerde ik pas goed kennen, toen ik op een winterdag, verlokt door de zon, de binnendeuren opende en op het kleine, met bloemmotieven versierde canapeetje ging zitten lezen. Het duurde een poos eer ik voelde dat de wind bezig was mijn voeten af te snijden. Plotseling kreeg ik de gewaarwording dat ze er al half bij hingen. Ik trok mijn benen op en moet daar op dat kleine canapeetje de indruk hebben gemaakt van een vreemdsoortig insekt.

Indruk op wie ? Het aantal mensen dat overdag passeerde, was op de vingers van twee handen te tellen. In de lange, rechte straat bewoog niets anders dan een flard papier en het stuifzand van de zeekant of van de open bouwterreinen. De harde wind wervelde het hier en daar omhoog in een dichte wolk die een rondedans in de leegte maakte.

Ofschoon ik verkleumd en verstijfd uit de serre kwam, was ik niet ontmoedigd. De dagen werden langer en als er maar een vleugje zon was, kroop ik op die kleine canapé om de onbe-woonbaarheid van de serre te trotseren. Ik maakte er mijn huiswerk, met mijn boek of schrift tegen mijn opgetrokken knieën en mijn stramme vingers geklemd om de pen die ik indoopte in het potje op de bijgeschoven rieten tafel.

Met het langer worden van de dagen verschenen ook weer de forenzen. Tussen zes en half zeven kwamen ze om de hoek, zes of acht gestalten, alleen of in paren. Heren met een hoed en een aktentas, enigszins gebogen tegen de wind. Het woei nooit zo hard dat hun benen onder hen werden weggeblazen, maar ze werden soms voortgejaagd als korrels zand. En juist daarop zat ik heimelijk te wachten.

51