Het haarlint

Dit dressoir was zeker iets als een altaar, maar ik gunde me niet de tijd tot nadere bestudering. Toen ik de neergeknielde mevrouw Kühling haar handen zag vouwen en iets hoorde mompelen, deed ik een stap achteruit, sloot geluidloos de deur en rende op mijn tenen weg.

Wegrennen betekende in dit labyrintachtige huis met zijn vele kamers die allemaal op elkaar leken, een vlucht waarbij ik telkens het beklemmende gevoel kreeg op een plek te belanden waar ik zoëven al geweest was.

Ik moest die vervloekte trap terugvinden, wegkomen van deze verdieping. Misschien zat ze me achterna, liep ik straks dat waanzinnige mens weer tegen het lijf, werd ik opnieuw met haar obsessies geconfronteerd en kon ik me niet meer uit haar klauwen redden.

Tijdens mijn vlucht rukte ik een deur open van een kamer waar door een opengewaaid luik een baan daglicht binnenviel. Ik zag een half raam en hoorde het gedaver van de zee en het tikken van regendruppels en zandkorrels. Het was alsof een hand mij tegenhield.

Hoe opgejaagd ik me ook voelde, ik kon geen weerstand bieden aan de neiging een blik naar buiten te werpen. Vanuit de hoogte keek ik over de boulevard heen naar de kolkende, grauwe watermassa, een monster dat de ruimte tot de horizon vulde. Ik kon er niet langer dan een paar seconden naar kijken; de angst verzwolgen te worden door wat daar woedde en ook de angst voor mevrouw Kühling dreven mij verder. Ik vond een andere trap dan die waarlangs ik gekomen was, rende een gang door en zag in het duffe vertrek beneden de lange, benige arm weer omhooggaan.

Pas toen ik de voordeur opentrok en regen en wind mij aanvielen, herinnerde ik me mijn jas. Ik rende rond als een in het nauw gedreven muis, zag de koolzwarte kruisstrepen in de keuken voor mijn ogen dansen, maar vond toch, graaiend en grijpend in een volle kapstok, mijn jas terug.

De paar honderd meter naar huis legde ik bijna blindelings af. Onopgemerkt ging ik naar mijn kamertje en wierp me op mijn bed. Misschien een uur lang bleef ik liggen snikken. Nog tijdens de avondmaaltijd zag ik er zo ontdaan uit dat mijn moeder vroeg wat mij scheelde. 'Verkouden/ zei ik.

En dat was mijn enige commentaar op de gebeurtenissen.

50