Het haarlint

Ik trok mijn jas uit, omdat ik het benauwd had, maar vooral omdat die vrouw het wilde.

Van dat ogenblik af was er geen houden meer aan, was ik lichamelijk en geestelijk passief. Dit betekende niet dat ik niet wist wat er met mij en om mij heen gebeurde. Ik was getuige, maar ik hoorde er niet bij. Ik was weerloos betrokken bij een toneelopvoering.

Zodra ik mijn jas had uitgedaan, beduidde mevrouw Küh-ling mij met een kort handgebaar haar te volgen. Op haar gezicht lag een vreemde glans, een uitdrukking van ernst en vervoering die mij deed huiveren.

Door een lange gang kwamen wij in een schemerige kamer. Daar hing een duffe lucht, van ingedroogd vocht, van levenloosheid.

Een krakend geluid joeg mij de stuipen op het lijf. Ergens in een hoek kwam een op een divan liggende gestalte half overeind en stak een arm in de hoogte, misschien bij wijze van groet, misschien met een andere bedoeling.

Aan de lange arm meende ik de broodmagere heer Kühling te herkennen. Als aan een snoer voortgetrokken liep ik achter mijn gastvrouw aan. In elke kamer waar wij doorheen kwamen, waren de gordijnen half of helemaal gesloten. Hoewel dit 's winters in ons dorp geen zeldzaamheid was, kon ik het gevoel niet van mij afzetten dat ik steeds verder van het leven van alledag verwijderd raakte.

Ook begreep ik niet hoe het mogelijk was dat wij van de ene kamer onmiddellijk in de andere stapten. Eigenlijk begreep ik niets, behalve dat ik mevrouw Kühling moest volgen, die voortschreed alsof ze aan een bovenmenselijke roepstem gehoorzaamde. Overal hing een vreemde geur die me deed denken aan kamfer, aan oud stof, aan toiletartikelen, tandpasta, cosmetica en zelfs urine.

Al wat zich ooit aan gasten in deze kamers had opgehouden, scheen sporen te hebben achtergelaten. Soms vaag, soms zo duidelijk dat het leek alsof de mensen aanwezig waren.

Af en toe, bij het betreden van een kamer, spreidde mevrouw Kühling haar armen wijd uit. Ze scheen met dit gebaar iets te willen bezweren. Misschien de schimmen die hier rondwaarden.

Even later liet ze haar armen weer zinken en knikte goedkeurend. Voor mij viel er niets goed te keuren, integendeel,

48