Het haarlint

Langzamerhand zakte mijn paniek zover af dat ik over ontsnappen begon te piekeren. Ik wilde niet gezien worden terwijl ik met die tas achter mevrouw Kühling aan sjouwde. En ik wilde vooral niet meegaan tot haar huis, waar ik tegen haar aan vallende ziekte lijdende zoon kon oplopen. Vallende ziekte en kruisen. Die kruisen hoorden bij zijn ziekte, daarvan was ik plotseling zeker.

Maar hoe kon ik me bevrijden? Door de tas neer te zetten en de benen te nemen? De gedachte was even aantrekkelijk als beschamend. Ze streed met de jongensmoraal, die vluchten als iets hoogst verachtelijks beschouwde.

Misschien zou ik me toch aan zo'n laaghartigheid bezondigd hebben, als ik mevrouw Kühling niet telkens had horen zuchten. Eigenlijk waren het meer kreetjes die ze ten beste gaf, korte noodsignalen. De mand was haar kennelijk te zwaar. Soms helde ze zo sterk over, dat het leek of ze zou omvallen.

Nee, ik kon die vrouw onmogelijk in de steek laten. Dit gevoel van medelijden kon mij er evenwel niet van weerhouden mij af te vragen wat ze gedaan zou hebben als ik niet in die winkel was opgedoken. Misschien had ze dan een ander aangeklampt. Maar er kon ook iets anders in het spel zijn. Een geheimzinnig proces waardoor ik, en ik alleen, gedoemd was om als mevrouw Kühlings helper op te treden. Het was een gedachte die me benauwde en me een gevoel van hulpeloosheid gaf, alsof ik was overgeleverd aan machten waartegen niet viel op te tornen.

Angstig spiedde ik naar alle kanten om te zien of geen bekende mij in mijn vernedering gadesloeg.

Aanstonds kwamen we langs mijn ouderlijk huis, tenzij mevrouw Kühling een parallelweg nam die via een dwarsstraat naar haar achtererf leidde. Ze nam die straat.

De zon was schuilgegaan achter een enorme wolk die als een gebergte boven het dorp hing. Een windstoot raakte mij zo fel in de rug dat ik achterover moest leunen om niet op mevrouw Kühling te botsen. Maar die wiegde voort alsof er niets gaande was in de natuur. Ze zond zelfs geen noodseinen meer uit, ze leek onaantastbaar. Ik voelde me hoe langer hoe machtelozer, een voorwerp waarmee zij kon doen wat ze wilde.

46