Het haarlint

II

Het was al ver in september voor ik Willy Kühling terugzag. Hij stond in een portiek van een dood huis, een eind verderop in onze straat. Dood noemde ik al die huizen in het dorp die in het winterseizoen onbew^roond waren. Ook als men de ramen niet geblindeerd had, maakten ze met hun gore gordijnen en hun door zand en zout beslagen ruiten een dode indruk, vooral wanneer het, zoals vandaag, zonnig weer was. Dan vloekten hun verlatenheid en verwaarlozing meer dan ooit met de klaarte die hen omgaf.

Het huis waarvoor Willy stond, maakte deel uit van een groepje van vier. Vier plompe, aan elkaar gebouwde kasten met grote, ver vooruitstekende serres.

Daar het portiek niet in zicht kwam eer je voorbij de serre was, zag ik Willy pas toen ik hem passeerde. Waarom ik in zijn richting keek, weet ik niet. Wel dat ik verrast was, niet alleen doordat ik hem zo onverwachts in die verborgen hoek zag staan, maar ook door zijn houding: met zijn armen wijd uitgespreid, alsof hij ze zo diep mogelijk in de ruimte wilde steken.

De laatste keer dat ik hem had gezien, lag hij opgerold in het zand. Bij de gedachte aan die tegenstelling moest ik lachen. Ik had hem wel willen vragen wat die vertoning betekende, maar ik liep haastig door, bang dat hij in zijn gewone rol zou terugvallen en mij op de rug springen of met verdraaide stem en ogen onzin zou uitkramen.

Plotseling leek het of er een sluier voor de zon werd gespannen, of alle vormen en kleuren verdoezeld werden door een nevel waarvan ik de oorsprong niet kende. Of was één mal jongetje in staat de wereld in nevel te hullen ? Dat klonk al te ongerijmd en toch had die verandering van de atmosfeer iets met Willy Kühling te maken. Ik herinnerde me de sleutelwoorden van de strandprediking weer. Verlossing, genade, verzoening, heil... de grote woorden die ik niet begreep, maar waarvan ik de verhevenheid vaag had gevoeld, scheen ik nu eensklaps te begrijpen. Niet zodanig dat de zin ervan mij duidelijk werd, maar als symbolen van een wereld waar ik buiten stond. Ik betrapte mij erop dat ik die woorden zachtjes herhaalde, terwijl ik doelloos verder liep. Dat die strandpredikers mensen van de meest alledaagse allure

39