Het haarlint

Op goed geluk zei ik: 'Een halve meter', en bedacht dat ze het immers kon inkorten.

De winkeljuffrouw hielp mij zo zakelijk alsof ze nog nooit van verliefdheid of indianenspelletjes had gehoord. Toch had ik moeite niet te trappelen van verlegenheid, terwijl zij het lint in een papiertje deed. Opeens had ik haast. Ik betaalde en rende weg alsof haar blik mijn rug verbrandde. Het lint kopen was niet makkelijk geweest; het aan Hanna geven bleek nog moeilijker. De volgende dagen was er telkens iemand in de buurt, als ik naar de keuken wilde gaan. Het kleine pakje brandde in mijn broekzak. Voor het slapengaan haalde ik het eruit en maakte het open om te zien of het lint niet gekreukeld was. Gelukkig hield het zich goed. In bed kreeg ik dan het gevoel dat mijn dag weer mislukt was. In mijn verbeelding zag ik Hanna met het lint getooid en viel in slaap, zozeer teleurgesteld dat ik mijn angst voor de glazen dakpannen vergat.

III

Het was niet alleen de normale huiselijke bedrijvigheid die een slagboom tussen Hanna en mij vormde.

We kregen toen net elektrisch licht, een nieuwigheid die juist haar opmars was begonnen. Twee mannen legden de leidingen aan en mijn moeder was voortdurend in de weer om erop te letten dat ze niet al te veel rommel maakten en geen schade aan huis en inboedel veroorzaakten. Ze kregen op gezette tijden een kop koffie voor hun goed gedrag.

Dit gedrag had een eigenaardige kant. Beide mannen floten namelijk tijdens hun werk met grote overgave. Wanneer ze in eikaars buurt werkten, floten ze unisono, maar wanneer de afstand tussen hen te groot was, lieten ze zich ieder op eigen gelegenheid horen.

'Ik word gek van dat gefluit,' zei mijn moeder. Blijkbaar had ze niet de moed of de macht om er een eind aan te maken. Hanna reageerde heel anders op die muzikale stortvloed. Ze neuriede vaak mee en dat terwijl ze tot dusver nooit had gezongen. De aanwezigheid van de werklieden scheen haar goed te doen, maar haar werklust leed eronder. Moeder maande haar herhaaldelijk om op te schieten, iets wat daarvóór nooit was gebeurd. Voor zover ik het kon beoordelen,

31