Het haarlint

tot griezelige zichtbaarheid worden, dan kon ik altijd hopen dat Hanna op mijn hulpgeroep zou komen toesnellen.

De kans dat ze me zou horen was niet groot en als ze vast sliep zelfs heel klein, maar dat kon mijn gevoel van geruststelling niet aantasten. Ik was niet meer alleen op zolder.

II

Toen ik op een ochtend in de keuken kwam, waar Hanna voor de gootsteen stond, was het staartje in haar nek verdwenen. Ze moest het opgerold hebben, want er lag een bolletje tegen de achterkant van haar schedel. Ik was zo verbaasd dat ik vergat waarvoor ik was gekomen en maar naar die ontblote nek staarde. Hanna keerde zich om en schrok even toen ze me zag. Ik schrok ook. Ze glimlachte en vroeg wat ik wilde. 'Waarom heb je dat gedaan?' vroeg ik en raakte de achterzijde van mijn eigen hoofd aan.

'Vind je het erg?'

'Ja.' Ik liep de keuken uit.

Die kleine verandering in Hanna's uiterlijk woelde allerlei zaken in mij los. Ik was niet verliefd op haar, zoals ik al vaak op meisjes van mijn eigen leeftijd was geweest. Maar daar sprak ik zelden of nooit mee. Mijn verliefdheden hadden eenzaamheid nodig om te bloeien.

Hanna was volwassen, al bezat ze een vleugje kinderlijkheid dat vooral in haar grote ogen en haar staartje tot uitdrukking kwam.

Dus toch verliefd, zij het anders dan anders? Soms voelde ik de neiging om aan haar staartje te trekken. Dat was nooit meer dan een vluchtige opwelling en niet iets dat me uren lang kon vervullen, zoals mijn andere verliefdheden. En dat vage gevoel van bescherming doordat Hanna ook op de zolder sliep, had evenmin iets te maken met de gewone vormen van verliefdheid.

Gedurende de schooltijd vergat ik Hanna en ik dacht zelfs niet aan haar toen ik thuiskwam. Des te groter was mijn verrassing toen ze weer met haar staartje de huiskamer binnenkwam. Dat gaf me een schok die ik zorgvuldig beheerste. Op haar gezicht lag een vage glimlach, maar dat was niets bijzonders. Haar glimlachjes waren altijd talrijker dan haar woorden. Had ze het staartje in ere hersteld omdat ik

29