Het haarlint

proefde hoofdpersoon de waarden geloof, hoop en liefde deed terugvinden.

Na lezing gaf ik de boekjes aan Hanna terug en zei dat ik ze mooi vond. Dat deed haar zichtbaar genoegen. Ze antwoordde dat zij ze altijd weer kon lezen. Ik herlas zelf bepaalde boeken eindeloos en kon dit daarom heel goed begrijpen. Maar ondanks deze toenadering werd Hanna voor mij steeds geheimzinniger. Waar kwam ze vandaan? Had ze ouders ? En waarom kwam na een paar weken die mevrouw met de snor terug en praatte weer met mijn moeder en daarna met Hanna? Ik had niet de moed Hanna zelf om inlichtingen te vragen en klampte daarom mijn moeder aan. 'Hanna's familie woont een heel eind hier vandaan,' antwoordde ze. 'Ze heeft het moeilijk gehad en nu doen we ons best om haar leven wat prettiger te maken.'

Ik drong niet verder aan en verdiepte me niet in gissingen over de moeilijkheden waarin Hanna verkeerd had. Dat Hanna een prettiger leven dan vroeger kon leiden door bij ons in te wonen, was iets dat voor mij vanzelf sprak. Ze deed huishoudelijk werk, maar werd niet als een dienstbode behandeld. Niet alleen at ze met ons, maar ze ging ook samen met mijn ouders en ons uit wandelen. Als ze een boodschap moest doen, hield altijd iemand van ons haar gezelschap. Die boodschappen duurden nooit lang, je kon in de buurt alles kopen wat je nodig had. En 's avonds zat ze bij ons in de huiskamer, tenzij er visite was. Dan zat ze in de keuken of ging naar bed.

Ze sliep op zolder, net als ik, maar op de andere helft.

De zolder was door een houten wand in tweeën verdeeld. In die wand was een deur die toegang gaf tot een zolderruimte met een schuin aflopend dak. Via een volgende deur kwam men in een kamer met een horizontaal plafond, Hanna's slaapkamer.

Ik sliep aan het rechter uiteinde van de zolder, in een kamertje zonder deur. Dat had mij al veel angstige ogenblikken bezorgd, want ik keek uit op een paar glazen dakpannen die in het donker allerlei geheimzinnige glansen konden vertonen. Hoewel Hanna dus door twee deuren en een grote afstand van mij gescheiden was, stemde haar aanwezigheid mij toch enigszins gerust. Mochten de dreigende ogen en het monster dat ik soms achter de dakpannen vermoedde,

28