Het haarlint

Henk voelde een golf van woede in zich opstijgen, maar hij begreep dat zijn moeder een aannemelijk en zelfs vleiend excuus voor zijn afwezigheid had aangevoerd. Vleiend, inderdaad, want zijn ouders mochten zich afkeurend over zijn schrijfoefeningen hebben uitgelaten, het maakte kennelijk wel een goede indruk een publicerende zoon te hebben.

Dorenkamp bestelde en bood Henk ook een glaasje aan. Deze weigerde niet. Nu hij eenmaal als schrijfkunstenaar gepousseerd was, mocht hij wel de voordelen van de daarbij behorende armoede genieten.

In de vallende schemering toostten ze.

Achter de grijze einder was de zon nog juist zichtbaar als een lichte vlek. De zee hield zich stil.

Dorenkamp sprak langzaam, bijna verlegen, alsof hij de rust van de natuur niet goed durfde verbreken. Zijn aarzeling had echter een andere oorzaak. Hij voelde zich verplicht om over persoonlijke zaken te spreken. Hij had veel beleefd, mooie en minder mooie dingen, maar altijd interessant. Hij was al enige jaren bezig met de voorbereiding van zijn gedenkschriften. Henk keek hem benieuwd aan. Het woord gedenkschriften trof hem. Hij zelf zou memoires of herinneringen hebben gezegd. Gedenkschriften was een veel te statig woord.

Dorenkamp bekende dat het met die gedenkschriften niet zo best vlotte. Hij had veel aantekeningen gemaakt, maar tot nu toe waren al zijn pogingen mislukt om ze tot een leesbaar geheel te componeren. Daarom had hij mevrouw Swarts mededeling in zijn oren geknoopt.

Er was eigenlijk geen verdere uitleg nodig. Henk keek de man nog eens goed aan.

Hoe kwam die sinjeur erbij als een staatsman of een krijgsman in ruste zijn memoires te willen schrijven? Getikt of halfzacht was hij niet. Na zijn aanvankelijke verlegenheid had hij zelfs gesproken met een greintje zelfspot. En bij de tweede gemeenschappelijke borrel - Henks derde - kwam hij helemaal los.

In de lege gelagkamer flitsten enkele muurlampen aan, alsof er bloesems opensprongen. Het licht accentueerde de verlatenheid van de zaal.

'Die gedenkschriften,' zei Dorenkamp met zijn klankrijke,

19